روند، ساختار و کارکرد توسعه سیاسی- اقتصادی از اصلاحات ارضی تا انقلاب اسلامی (1357-1340)

فصلنامه مطالعات سیاسی

مقاله 8، دوره 2، شماره 8، شهریور 1389، صفحه 177-192   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

علیرضا اسماعیلی¹؛ علی بیانی²

¹عضو هیات علمی و استادیار علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر

²عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر

چکیده

توسعه، مهمترین شاخص رفاه اجتماعی است، زیرا در برگیرندۀ شاخص‌های کمی و کیفی است. توسعه زمانی می‌تواند آثار مثبتی بر جامعه داشته باشد که پایدار یا موزون باشد. جهت حصول به توسعه پایدار یا موزون، باید از همۀ ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های جامعه به شکل مطلوب استفاده کرد تا روند، ساختار و کارکرد توسعۀ سیاسی- اقتصادی متناسب با شرایط و نیازهای جامعه تدوین گردد. ایران در دوره پهلوی با وجود ثروت‌های هنگفت نفتی در طول سال‌های 1357-1340، بویژه در اواخر این دوران، به واسطۀ بی توجهی به واقعیت‌های داخلی و خارجی نتوانست به توسعۀ سیاسی- اقتصادی دست پیدا کند، زیرا الگوی توسعۀ کشور بیش از آنکه متناسب با شرایط داخلی باشد، طبق ساختارهای کشورهای توسعه یافته تدوین گردید. به‌عبارت دیگر، عدم توجه کافی به ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های کشور، نه تنها نقش مثبتی در توسعۀ کشور ایفا نمی‌کرد، بلکه باعث عقب ماندگی و حیف و میل سرمایه‌های کشور نیز گردید، به عبارتی دیگر به رغم افزایش قیمت نفت و اصلاحات ارضی که سبب افزایش قدرت اقتصادی مردم گردید، توسعۀ پایدار شکل نگرفت.

کلیدواژه‌ها

توسعه؛ توسعه سیاسی؛ توسعه اقتصادی؛ توسعه پایدار؛ اصلاحات ارضی

مراجع