مدیریت تعارض میان فردی در شاهنامه

فصلنامه زبان و ادب فارسی

مقاله 8، دوره 11، شماره 38، بهار 1398، صفحه 173-195  

نوع مقاله: علمی-پژوهشی

نویسندگان

نازیلا یخدان ساز¹؛ پروانه عادل زاده ²؛ کامران پاشایی فخری³

¹مدرس دانشگاه آزاد اسلامی

²عضو هیآت علمی دانشگاه آزاد واحد تبریز

³عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

چکیده

یکی از محورهای اساسی و مهم رفتارسازمانی، تعارض میان افراد است که به دلایل متعدد از جمله اختلاف در احساسات، اهداف، خواسته ها و ارزشها ما بین افراد به وجود می‌آید که « مدیریت تعارض»، یکی از رویکردهای مهم رفتار‌سازمانی، در صدد کنترل و کاهش این تعارضات، راهکارهایی پیشنهاد می‌دهد. شاهنامه فردوسی، به عنوان اثر بی‌بدیل حماسی، اگر در چند خصیصه بارز خلاصه شود، مسلماً مهم‌ترین خصیصه اش «تضاد و کشمکش» و تبعات مثبت و منفی حاصل از آن که به مثابه بن‌مایه ای عمیق، بر سراسر داستان‌های این اثر هنری سایه افکنده است، خواهد بود. در این مقاله کوشیده ایم ابتدا تعارضات میان‌فردی موجود در شاهنامه را استخراج و با بازگشایی و انطباق این موارد با اصول و معیارهای علم مدیریت تعارض ، زمینه فراهم آمدن هدف مورد نظر را تسهیل نمائیم.
در این مقاله به بررسی دیدگاه‌های مدیریتی فردوسی پرداخته و به این نتیجه رسیده ایم که فردوسی با تبحر خاص یک مدیر مدرن، با اصول و نمود این علم کاملاً آشناست و در صدد است تا بهترین تصمیمات را در موقعیتهای مختلف، اتخاذ و اجرایی کند و با احاطه کامل بر اوضاع حاکم، افراد را با توجه به نیازشان برانگیزد و در شرایط به ظاهر مشابه، تصمیمات متفاوت و متناسب بگیرد. هدف این تحقیق ، نشان دادن دیدگاه‌های در خور توجه و برجسته فردوسی و ارائه راهکار و شیوه‌های مبتنی بر کنترل و حل تضادها و تعارضات میان‌فردی پیشامده در شرایط گوناگون است که می‌تواند الگویی قابل ملاحظه برای مدیران امروزی باشد.

کلیدواژه‌ها

مدیریت تعارض؛ تعارض میان‌فردی؛ شاهنامه؛ فردوسی

مراجع