تأثیر عوامل اجتماعی بر شادمانی اجتماعی (مورد مطالعه: ساکنان شهر اصفهان)

دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی

مقاله 12، دوره 20، شماره 4 - شماره پیاپی 78، دی 1398، صفحه 123-135   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30486/jsrp.2019.569301.1354

نویسنده

اصغر محمدی^*

استادیار گروه جامعه‌شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دهاقان، دهاقان، ایران.

چکیده

این پژوهش با هدف بررسی عوامل اجتماعی مؤثر در احساس شادمانی در ساکنان شهر اصفهان انجام شد. روش تحقیق پیمایشی، جامعة آماری تقریباً 1663834 نفر جمعیت 10 ساله و بیشتر اصفهان، تعداد نمونه 600 نفر و روش نمونه‌گیری سهمیه‌ای و تصادفی انتخاب گردیده است. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس شادکامی آکسفورد (آرگایل، 1995) و پرسشنامه متغیرهای مستقل شارکامی محقق ساخته (1396) بوده است. به‌منظور تحلیل داده‌ها از تحلیل همبستگی پیرسون و رگرسیون به روش همزمان استفاده شد و محاسبات به کمک نرم‌افزار SPSS انجام گردید. نتایج تحقیق نشان داده که میزان احساس شادمانی اکثریت نمونه آماری (5/69 درصد) در حد متوسط محاسبه شده است. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داده که سرمایه اجتماعی ضریب استاندارد (بتا) 26/0=β بر شادمانی اثر داشته است. وضعیت خانواده و شبکه خویشاوندی 27/0=β بر شادمانی اثر داشته است. وضعیت اقتصادی 31/0=β بر شادمانی تأثیرداشته است. وضع جسمانی و روحی 25/0=β بر شادمانی تأثیرداشته است. نتایج تحلیل رگرسیون داد که تمامی متغیرهای مستقل در مدل رگرسیونی، در سطح خطای 05/0 معنی‌دار هستند (05/0 p<) و 26 درصد تغییرات شادمانی از طریق مدل رگرسیونی با متغیرهای مستقل توضیح داده شده است و بیشترین تأثیر نیز مربوط به متغیر مستقل وضعیت اقتصادی و کمترین تأثیر مربوط به وضعیت جسمانی و روانی به دست آمده است.

کلیدواژه‌ها

شادمانی اجتماعی؛ سرمایه اجتماعی؛ خانواده؛ وضعیت اقتصادی؛ وضعیت جسمانی و روانی

مراجع

آرگایل، م. (1383). روان‌شناسی شادی. ترجمة فاطمه بهرامی و دیگران، اصفهان: جهاد دانشگاهی.

آیزنک، م. (1375). روان‌شناسی شادمانی. فیروز بخت و بیگلی، تهران: بدر.

اکبرزاده، ف.، دهقانی، ح.، خوشفر، غ، جان‌علیزاده چوبدستی، ح. (1392). بررسی تأثیر سه نوع سرمایه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی بر شادی جوانان. جامعه‌شناسی کاربردی، سال بیست‌وچهار، 1: 68-88.

باینگانی، ب.، کاظمی، ع. (1389). بررسی مبانی تئوریک مفهوم سرمایه فرهنگی، فصلنامه برگ و فرهنگ،: 21-8.

خارستانی، ا.، سیفی، ف. (1393). نقش شادی و نشاط در سبک زندگی اسلامی، پژوهش‌های اجتماعی اسلامی،، 4: 126 -127.

ربانی، ر.، انصاری، ا. (1385). جامعه‌شناسی قشرها و نابرابری‌های اجتماعی، اصفهان: دانشگاه اصفهان.

روحانی، م. (1388). درآمدی بر نظریه سرمایه فرهنگی، فصلنامه راهبرد، 53: 35-7.

ربیعی، م. (1391). بررسی میزان نشاط اجتماعی معلمان زن و عوامل مؤثر بر آن در شهرستان مبارکه، دانشگاه آزاد اسلامی دهاقان، رشته جامعه‌شناسی.

ریتزر، ج. (1380). تئوری جامعه‌شناسی در دوران معاصر، محسن ثلاثی، تهران: علمی.

 سماواتی، س.، رنجبر، ا. (1397). بازشناسی عوامل مؤثر بر شادی در فضاهای عمومی شهری (مطالعه موردی: محدوده پیاده راه مرکز تاریخی تهران). فصلنامه علمی پژوهشی مطالعات شهری، 29: 3-18.

 سمیعی، ع.، پوردانش، س.، دانش، ح. (1397). عوامل اجتماعی مؤثر بر نشاط اجتماعی معلمان (مطالعه موردی). جامعه‌شناسی آموزش‌وپرورش 186:6-200.

شمشیری، وحید. (1398). بررسی ارتباط بین سرمایه اجتماعی و شادی در بین شهروندان شهرستان آباده، دانشگاه آزاد اسلامی دهاقان، رشته جامعه‌شناسی.

شهیدی، ش. (1388). روان‌شناسی شادی. تهران: نشر قطره.

صنعتخواه، ع.، شیری‌امین‌لو، ش.، دادخواه، ف.، حقیقتیان، م. (1393). رابطة سرمایه اجتماعی و احساس شادمانی در شهر کرمان (دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان)، طرح پژوهشی، معاونت پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان.

ظهور، ع.، فکری، ع. (1382). وضعیت شادابی دانشجویان دانشکده مدیریت و اطلاع‌رسانی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران. ارمغان دانش، 30:64-62.

عابدی، م. (1381). شادی در خانواده. تهران: سلامت خانواده.

عباس‌زاده، م.، قاسم‌زاده، د.، صالح، ن. (1395). بررسی ارتباط بین اشکال سرمایه و شادی در بین حاشیه‌نشینان و غیرحاشیه‌نشینان (مورد مطالعه: شهر تبریز) فصلنامه برنامه‌ریزی رفاه و توسعه اجتماعی، شماره 29: 157-186.

علیپور، ا.، نوربالا، ا.، اژه‌ای، ج.، مطیعیان، ح. (1379). شادکامی و عملکرد ایمنی بدن. مجلة روان‌شناسی، شماره 220:15-233

فرانکلین، س. (1390). روان‌شناسی شادی (ترجمة ج، نجفی زند). تهران: انتشارات سخن.

فیلد، ج. (1386). سرمایه اجتماعی، ترجمة غلامرضا غفاری و حسین رمضانی، تهران: کویر.

کار.، آ. (1384). علم شادمانی و نیرومندی‌های انسان. ترجمة حسین پاشا شریفی. تهران: انتشارات سخن.

گنجی، م. (1387). تحلیل عوامل جامعه‌شناختی مؤثر بر میزان احساس شادی سرپرستان خانوار در شهر اصفهان. رساله دکتری، دانشکده، دانشگاه اصفهان.

منتظری و همکاران. (1391). میزان شادکامی مردم ایران و عوامل مؤثر بر آن از دیدگاه مردم ایران، فصلنامه پایش، شماره 4: 468-475.

میرجعفری، آ. (1384). شادمانی و عوامل مؤثر بر آن. مجله تازه‌های علوم شناختی، سال چهارم، شماره 4: یک.

میرشاه‌جعفری، ا.، عابدی، م.، دریکوندی، ه. (1381). شادمانی و عوامل مؤثر بر آن. تازه‌های علوم شناختی، 3: 57-50

نشاط، د.، همکاران. (1388). تعیین عوامل مؤثر در شادکامی کارکنان شرکت فولاد مبارکه، فصلنامه خانواده پژوهی، سال سوم:118

نصوحی، م. (1382). رابطة بین شادمانی و عوامل آموزشگاهی دانش‌آموزان دبیرستانی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد واحد خوراسگان.

نوفرستی، ا.، گنجی، ن.، سلیمانی، ع. (1395). پیش‌بینی شادکامی در جانبازان و ایثارگران، دانش و پژوهش در روان‌شناسی کاربردی شمارهٔ 4: 50-58.

نیازی، م.، کارکنان، م. (1386). تبیین جامعه‌شناختی رابطه سرمایه فرهنگی خانواده با هویت اجتماعی جوانان، فصلنامه مطالعات ملی، 3: 81-55

وحیدا، ف.، دادهیر، ا.، فرنام، م. (1393). نشاط عمومی در زندگی اجتماعی- فرهنگ شهر: مطالعه‌ای با رویکرد کیفیت اجتماعی در شهر اردبیل، مطالعات جامعه‌شناسی شهری، 11: 1-34.

هزارجریبی، ج.، راستین‌افشان، پ. (1388). بررسی عوامل مؤثر بر نشاط اجتماعی با تأکید بر استان تهران، جامعه‌شناسی کاربردی، شماره 1:119-146.

هاشمیان‌فر، ج. (1386). بررسی عوامل مؤثر بر نابرابری‌های اجتماعی با تأکید بر عوامل اجتماعی، پایان‌نامه دکتری، دانشگاه اصفهان.

همیلتون، م. (1392). جامعه‌شناسی دین، ترجمة محسن ثلاثی، تهران: مؤسسه فرهنگی انتشارات تبیان.

Anand, p. and other, s. (2011). Measuring welfarc, JournaL of public Economic 95, 205-215. Available at www.elsavier.com.

Furnham, A&Cheng, H. (2000). Lay theories of happiness. Journalof happiness studies 1:227 246.

Ford, B.Q., Dmitrieva, J.O., Heller, D.l, Chentsova-Dutton, Y., Grossmann, I., Tamir, M., Uchida, Y., Koopmann-Holm, B., Floerke, V. A., Uhrig, M., Bokhan, T.M. Iris, B. (2015). Culture shapes whether the pursuit of happiness predicts higher or lower well-being. Journal of Experimental Psychology. 144(6), 1053-1062.

Helliwell, J. F. (2006). Well-Being, Social Capital and Public Policy: What's New?, The Economic Journal Volume 116, Issue 510, March, pages C34–C45.

Inglehart, R., Foa, R., Peterson, C., & Welzel, C. (2008). Development, freedom, rising happiness. A global perspective, 1981–2007. Perspectives on Psychological science, 3, 264–28534

Lee, D.S. & Padilla, A.M. (2016). Predicting South Korean University Students’Happiness through Social Support and Efficacy.

Lyubomirsky, S. & Layous, K. (2013). How Do Simple Positive Activities Increase wellBeing? Current Directions in Psychological Science, 22 (1), 57–62.

Mc. scott, Johnson, S. (2013.) The happiness factor, Annals of Tourism Research, No L, 41,42-65.

ozturk, A, Mutlu, T. (2010).The relationship between, procedia of social and Behavioral scince,1772-1776.

 

Pose Andre´s Rodrı´guez& von Berlepsch Viola (2013) Social Capital and Individual Happiness in Europe, J Happiness Stud DOI 10.1007/s10902-013- 9426.

Thogersen, N, cecilie and others. (2005). Relationship between, psychology of sport and Exercise, 6,609-627.

Seligman and Danner, E,M. (2002).very happy people. Psychological Science of 13:pp. Shin, D . (2015). How People Perceive and Appraise the Quality of Their Lives: Recent, Advances in the Study of Happiness and Wellbeing,CSD, Retrieved-Yaya,S(2019).Subjective Happiness, Health and Quality of Life and Their Sociocultural Correlates among Younger Population in Malawi, socail sciences Soc. Sci, 8, 55 doi:10.3390/socsci8020055.

 ye, Dezha, Ng, Yew-Kwang, Lian, Yujun. (2014). Culture and Happiness, This article is published with open access at Springerlink.com, 1-29.