تحلیل سطوح پایداری توسعه روستایی در استان کرمانشاه

علوم جغرافیایی (جغرافیای کاربردی)

مقاله 7، دوره 14، شماره 29، بهمن 1397، صفحه 69-81   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی (کاربردی)

شناسه دیجیتال (DOI): 1049

نویسندگان

مریم بیرانوند زاده^{* 1}؛ نوبخت سبحانی²؛ مصطفی فلاحی خوشجی³؛ سید دانا علی زاده⁴

¹دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری و پژوهشگر جهاد دانشگاهی لرستان ، لرستان ،‌ایران

²دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران ، تهران ،ایران

³دانشجوی دکتری تغییرات آب و هوایی و پژوهشگر جهاد دانشگاهی لرستان ،‌ لرستان ، ایران

⁴دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه خوارزمی تهران، تهران،‌ایران

چکیده

در برنامه‌ریزی منطقه‌ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آن‌ها از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی جهت ارائه طرح‌ها، برنامه­ها و سیاست­گذاری­ها ضروری است. در این راستا استفاده از شاخص­های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و غیره می­تواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه نواحی ازنظر توسعه‌یافتگی باشد. در این راستا پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی– تحلیلی و  با بهره­گیری از تکنیک‌های موریس و ویکور به ارزیابی و تحلیل سطوح پایداری در سکونتگاه­های روستایی با تأکید بر شاخص‌های توسعه‌یافتگی در ابعاد اجتماعی- اقتصادی، کالبدی- نهادی پرداخته است. منطقه موردمطالعه، نقاط روستایی شهرستان­های استان کرمانشاه می­باشد. نتایج حاصل از مدل ویکور نشان می­دهد که بر اساس شاخص­های مختلف، رتبه و سطح توسعه‌یافتگی شهرستان­های استان کرمانشاه متفاوت بوده، به‌طوری‌که شهرستان اسلام‌آباد در رتبه نخست و سایر شهرستان‌ها بیشتر در وضعیت نیمه برخوردار و محروم هستند که 92.9درصد را شامل می‌شود. از سوی دیگر بر اساس مدل موریس شهرستان‌های اسلام‌آباد، کرمانشاه، صحنه و کنگاور در رتبه نخست و سایر شهرستان‌ها در رده‌های بعدی واقع‌شده‌اند و به‌طورکلی در هر دو مدل شهرستان‌ها در وضعیت نامناسبی و بیشتر آن‌ها در وضعیت محروم به سر می‌برند  که این مسئله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه‌یافتگی این شهرستان­ها می‌باشد.

کلیدواژه‌ها

توسعه؛ توسعه پایدار؛ سکونتگاه‌های روستایی؛ کرمانشاه

سایر فایل های مرتبط با مقاله

Table 4.pdf