رویکردی تعلیمی بر مفهوم واژه عشق درگزیده ای از منظومه های غنایی قرن های هفتم تانهم

فصلنامه زبان و ادب فارسی

مقاله 9، دوره 11، شماره 40، آذر 1398، صفحه 231-249   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

عطا محمد رادمنش¹؛ یوسف صفیان بلداجی²؛ احمدرضا یلمه ها^{* 3}

¹استاد زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی. نجف اباد

²مربی ،دانشگاه آزاد اسلامی آبادان ،ایران

³دانشگاه آزاد دهاقان

چکیده

چکیده:
این پژوهش در پی بررسی واژه عشق در منظومه های غنایی هفتم تا نهم است ومساله اصلی آن پاسخ به این پرسش است که سرایندگان این دوره زمانی با مواجهه با واژه عشق چه توصیه ای برای مخاطبان خود داشته اند و یا ایشان را به تشویق یا تحذیر رهنمون ساخته اند در این میان از مثنوی های عاشقانه محمد عصار تبریزی ، نزاری قهستانی و خواجوی کرمانی وقاضی مسعود قمی ،امین احمد صافی وسلیمی جرونی بهره گرفته شده است وچنین مشخص می شود که در تعلیم عشق شاعران مذکور بیشتر با دید مثبت به واژه عشق نظر داشته اند و خوانندگان را به گذشت و دوری از منیت و کمال گرایی تشویق نموده اند .
واژهای کلیدی : عشق ، تعلیم ،منظومه غنایی ،قرن هفت وهشت
این نگارش در پی آن است مفهوم تعلیمی واژۀ عشق ، در بین سرایندگان منظومه‌های عاشقانه قرون ششم تا نهم را بررسی نماید هرچند هرکدام از منظومه های غنایی این دو قرن مفاهیم تعلیمی بسیاری در منظومه های خود وارد ساخته اند که از حوصله بحث خارج است اما همانطور که اشاره شد برآن هستیم نظر سرایندگان در مواجهه با واژه عشق را بررسی نماییم تا آشکار گردد هر کدام ازایشان برای مخاطبان خود چه توصیه ای داشته اند و در این بین ازسرایندگانی مانند نزاری قهستانی، محمد عصار تبریزی، خواجوی کرمانی، خواجه مسعود قمی، سلیمی جرونی و امین احمدصافی نام می آوریم

کلیدواژه‌ها

عشق؛ تعلیم؛ منظومه غنایی؛ قرن هفت؛ هشت

مراجع