شگردهای عرفانی مولوی ازتأویلات مفاهیم قرآنی

عرفان اسلامی

مقاله 10، دوره 17، شماره 63، خرداد 1399، صفحه 175-192   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

رقیه صدرایی^*

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. [e-mail]

چکیده

این مکتوب به بررسی گونه‌هایی از تأویلات مفاهیم قرآنی مولوی در مثنوی می‌پردازد. با تأمل و پژوهش در مثنوی، ویژگی­های خاص سبکی و تمایزآفرینی و هنجارشکنی­ها را در آن می­یابیم. به همین دلیل مطالعه و پژوهش در مثنوی می­تواند راهبردی به شناخت بهتر دورة شاعر و شخصیّت ادبی و نقش او در ادبیّات عرفانی باشد. روش تحقیق دراین مکتوب، روش پژوهشی توصیفی- تحلیلی است. با توجه به این که مولوی در شعر فارسی تصویرهایی نو و ویژه آفریده است با همه تحقیقاتی که صورت گرفته، از این رویکرد می‌توان پژوهش‌های مفیدی در زبان و شعر این شاعر عارف به عمل آورد. یافته­های این پژوهش نشان می­دهد که مولوی شاعری است. دارای سبک ویژه و مختص به خودش. بارزترین ویژگی شعرش، تأویل معنویات، بویژه مفاهیم قرآنی در نگاه اوست و با نگاه عرفانی ابداع تازه‌ای می‌آفریند. نگاه مولوی به ظاهر و باطن قرآن و تراوش ذخایر فکری او در شکل‌گیری روش تربیتی، از هنرنمایی وی خبر می‌دهد و نوآفرینی او رنگ دیگری دارد.

کلیدواژه‌ها

مولوی؛ مفاهیم قرآنی؛ تأویلات عرفانی

مراجع