امنیت سیاسی شهروندان در فقه و حقوق ایران و اسناد بین المللی

فقه و مبانی حقوق اسلامی

مقاله 9، دوره 12، شماره 3، آذر 1398، صفحه 149-168   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

سید عسکری حسینی مقدم^{* 1}؛ سید علی هاشمی خان عباسی²؛ مهران شریفی کلاریجانی³

¹استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی،دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد ساری، مازندران، ایران.

²استاد یار گروه معارف دانشگاه منابع طبیعی و علوم کشاورزی ساری ،ساری ،مازندران، ایران

³گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری ،ساری ،مازندران، ایران

چکیده

امنیت را می توان مهم ترین عامل در تشکیل اجتماعات انسانی به شمار آورد. چرا که انسان ها برای برآوردن نیازهای طبیعی خویش به امنیت مادی و روانی، گرد هم جمع شده و زندگی مدنی را تشکیل داده اند. امنیت وضعیتی مبتنی بر وجود نوعی رابطه معقول و متناسب بین خواسته های بازیگران به داشته های ایشان درون یک واحد سیاسی است که در نهایت موجب رضایتمندی بازیگران می شود. با گسترش جوامع بشری، افق های جدیدی در حوزه امنیت گشوده شده و ابعاد نوینی بر این مقوله افزوده شده که یکی از این ابعاد جدید «امنیت سیاسی» می باشد. تاجایی که برخی از صاحب نظران این بعد از امنیت را نسبت به سایر ابعاد امینت دارای اهمیت و برجستگی بالاتری می دانند. در واقع امنیت نظام سیاسی همواره یکی از مهم ترین پیش نیازهای سایرابعاد امنیت (امنیت فردی، عمومی، اقتصادی، اجتماعی و....) است، از این رو، مفصل ترین و قدیمی ترین مباحث امنیت پژوهی محسوب می شود. بنابراین مقوله امنیت و به ویژه امنیت سیاسی ، در همه جوامع امروزی به عنوان یکی از مولفه های اصلی حقوق بنیادین افراد مورد توجه قرار می گیرد و ماهیتی حقوق بشری به خود گرفته است . این پژوهش در صدد بازشناسی مقوله امنیت سیاسی شهروندان در فقه و حقوق ایران و همچنین اسناد بین المللی است . از این رهگذر ، در فقه امامیه حق به کارگیری و ابراز عقاید سیاسی به عنوان مهمترین گزاره در امنیت سیاسی افراد و جامع دیگر حقوق وآزادی های سیاسی درنظر گرفته می شود .

کلیدواژه‌ها

امنیت سیاسی؛ فقه؛ حقوق ایران

مراجع