سیمای وفاق اجتماعی در اندیشه‌ علوی(مورد مطالعه: نهج البلاغه

پژوهش های جامعه شناسی

دوره 14، شماره 1.2 - شماره پیاپی 48، شهریور 1399، صفحه 151-174   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

علیرضا طاهری نیا^{* 1}؛ حسین احمدی²؛ سایه خدایاری مطلق³

¹دانشجوی دکتری رشته رفاه اجتماعی ،دانشگاه علامه طباطبایی، تهران ، ایران: نویسنده مسئول [e-mail]

²دکتری زبان وادبیات عربی؛ مدرس مدعو گروه ادبیات عرب ، دانشگاه شهرکرد ، شهر کرد ، چهار محال بختیاری، ایران.

³دانشجوی دکتری بررسی مسائل اجتماعی دانشگاه مازندران، مازندران، ایران.

چکیده

چکیده
وفاق اجتماعی از حیاتی­ترین اصول زیست جمعی می­باشد که افراد یک جامعه را با افکار و عقائد متفاوت بر سر مجموعه­ای از ارزش­های مشترک منسجم می­سازد. سفارش به اجتماع و دوری از اختلاف از مهم­ترین اموری است که امام علی(ع) در سخنان گهربار خویش در نهج البلاغه بدان پرداخته­اند. امام همام ریشه بسیاری از مشکلات جوامع ‎‎ بشری را، از هم گسیختگی اجتماع دانسته­اند. تحلیل محتوای نهج البلاغه نشان می­دهد که ایشان جهت مبارزه با این‎ معضل اجتماعی‎، شیوه‎های استواری را به همراه دارد که عمل به این شیوه‎ها و دستورات‎، باعث استحکام ساختار نظام اجتماعی می­باشد. یافته­ها نشان می­دهد که در نگاه حضرت علی(ع)؛ وفاق اجتماعی یک هدیه­ الهی است و شکل­گیری آن ریشه در الفت قلب­ها دارد و بر مبنای اندیشه­ی واحد(دین)؛ میثاق واحد(قرآن)؛ حاکم اسلامی(پیامبران، امامان، حاکمان)؛ اعتماد سازی مسؤولین؛ افزایش آگاهی و دوری از تفرقه استوار است.  

کلیدواژه‌ها

واژگان کلیدی: امام علی(ع)؛ نهج البلاغه؛ جامعه‌شناسی؛ وفاق اجتماعی