تعیین محیط تشکیل سازند آغاجاری بر اساس رخسار ههای سنگی و عناصر ساختاری در برشی از جنوب خاوری سروستان، استان فارس

Geotechnical Geology

دوره 8، شماره 1، خرداد 2012، صفحه 51-64   

نوع مقاله: Original Research

نویسندگان

محمد صحرائیان^{* 1}؛ محمد بهرامی²؛ سید حسن حجازی¹

¹گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصفهان، ایران

²گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس

چکیده

سازند آغاجاری، معروف به فارس بالایی، در سرتاسر زون زاگرس چین خورده توسعه دارد ضخامت این سازند در برش نمونه در جنوب باختری ایران 2966 متراست. برای تعیین محیط رسوبی نهشته های این سازند بر اساس رخسار ههای سنگی و عناصر ساختاری، برشی در جنوب خاوری سروستان در استان فارس به ضخامت 2266 متر انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. در این برش، 17 رخساره سنگی و 6 عنصر ساختاری شناسایی گردیدند. رخساره های سنگی به دو گروه اصلی و فرعی تقسیم بندی شدند که رخساره های سنگی اصلی شامل رخسار ههای دانه درشت (Gh، Gp، Gt، Gcm و Gmg)، دانه متوسط (Sh، Sp، St، Sl، Sm، Sr و Ss) و دانه ریز (Fm، Fl و Fsm) و رخسار ههای فرعی نیز دربرگیرنده رخساره های تبخیری و مخلوط آواری - کربناته هستند. عناصر ساختاری شناسایی شده نیز شامل عناصر CH، GB، SB، LA، SG و FF می باشند. سازند آغاجاری بر اساس نتایج آنالیز رخساره ها و عناصر ساختاری و تلفیق آنها با یکدیگر، به سه بخش تقسیم گردید. محیط رسوبگذاری نهشته ها به ترتیب از بالا به پایین رودخانه مئاندری گراولی، رودخانه مئاندری گراولی -ماسه ای و رودخانه مئاندری ماسه ای زودگذر تشخیص داده شد. از ساخت های مهم مشاهده شده در این نهشته ها می توان به طبقه بندی افقی، طبقه بندی مورب، لود کست، جهت یافتگی (ایمبریکاسیون)، دانه بندی تدریجی، آثار آشفتگی، آثار کنده شدگی و پر شدگی و ساختمان های توپی و بالشی اشاره کرد. جهت جریان دیرینه نهشته های این سازند نیز با استفاده از شواهد صحرایی به دست آمده نشان دهنده جریان شمال باختری به جنوب خاوری در زمان تشکیل می باشد. این نتایج می توانند در تفسیر حوضه و بازسازی جغرافیای دیرینه در مقیاس های محلی و ناحیه ای مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه‌ها

محیط رسوبی؛ رودخانه مئاندری؛ رخساره های تبخیری؛ طبقه بندی مورب؛ ساختمان های توپی و بالشی