سبک‌شناسی قصاید فخری دعبل خزاعی

پژوهش های نقد ادبی و سبک شناسی

دوره 11، شماره 3 - شماره پیاپی 41، آبان 1399، صفحه 11-10   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

مهرداد آقائی^{* 1}؛ فاضل عباس زاده²؛ سید محمد قوامی خانقاه³

¹استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه محقق اردبیلی.

²استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد پارس آباد مغان، دانشگاه آزاد اسلامی، پارس آباد، ایران.

³کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی، دانشگاه محقق اردبیلی

چکیده

سبک‌شناسی رهیافتی نقادانه است که از یافته‌های علوم مختلف ادبی و زبانی بهره می‌گیرد و سعی در روشن ساختن سطح فکری متن دارد. ازاین رو، رابطة سبک‌شناسی با دیگر علوم ادبی، رابطة دوسویه و تعاملگرانه است. سبک‌شناسی می‌کوشد از تحلیل کوچک‌ترین واحدهای زبانی شروع کند و به کلان لایه‌ها برسد. پژوهش حاضر در پی آن است که اشعار فخری دعبل خزاعی را که یکی از بزرگ‌ترین شاعران متعهد شیعه است، از رهگذر کاوش در سه سطح زبانی، ادبی و فکری این اشعار، به ارزیابی و نقد سبک‌شناسانه آن اقدام نماید. از جمله جلوه‌های سبکی اشعار فخری او، استفاده بسیار از ضمیرمتکلم وحده و توجه به زمان ماضی است. دیگر آن که در سطح ادبی تصاویر با توجه به مخاطب، آسان یا دشوار می‌گردد و در سطح فکری این اشعار نیز شاهد وجود تقابل‌های دوجزئی هستیم؛ یعنی تقابل میان خیر و شر و تقابل میان اهل‌بیت^(ع) و دشمنان ایشان.

کلیدواژه‌ها

دعبل خزاعی؛ شعر فخری؛ سبک‌شناسی؛ سطح زبانی؛ سطح ادبی؛ سطح فکری

مراجع