تحلیلی بر اثرات فقر بر تخریب محیط‌زیست در سکونتگاه‌های روستایی

علوم جغرافیایی (جغرافیای کاربردی)

دوره 15، شماره 30، شهریور 1398، صفحه 28-36   

نویسنده

مهدی خداداد^*

کارشناس ارشد برنامه ریزی روستایی ، دانشگاه گلستان

چکیده

فقر و محیط زیست با هم رابطه مستقیم دارند به طوری که با افزایش فقر، تخریب محیط زیست نیز افزایش می­یابد و این رابطه به صورت یک چرخه عمل  می­کند. تخریب محیط زیست توسط روستاییان فقیر را از سه منظر فقر مادی، فقر دانشی و فقر فرهنگی می­توان مورد بررسی قرار داد. یکی از دلایل تخریب محیط­زیست از منظر مادی، استفاده از منابع موجود برای تامین سوخت مورد نیاز است. از منظر فقر دانشی، روستاییان به میزان زیادی از کودهای شیمیایی استفاده می­کنند و با اصول صحیح شخم زدن زمین و زراعت در آن آگاه نیستند و با شخم نادرست سبب فرسایش خاک می­گردند. در بسیاری از موارد، عامل اصلی تخریب محیط­زیست توسط فقیران پایین بودن سطح فرهنگی و نداشتن اخلاق محیط­­زیستی است که از جمله آنها می­توان به رها کردن زباله­ها و پسماندها و فاضلاب­ها در محیط­زیست اشاره نمود. پیشنهاد می­شود که با استفاده از روش­های ترویجی و آموزشی روستاییان فقیر از پیآمدهای منفی تخریب محیط­زیست آگاه گشته و روش­های بهره برداری پایدار از منابع محیطی به آنان آموخته شود.

کلیدواژه‌ها

فقر؛ توسعه پایدار؛ محیط زیست روستایی