مبانی پیشگیری از جرم در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

تحقیقات حقوقی بین المللی

دوره 12، شماره 46، دی 1398، صفحه 285-306   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

مصطفی احمدی مقدم¹؛ مهدی اسماعیلی^{* 2}؛ حسن حاجی تبار²

¹دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی، واحد آیت الله آملی، دانشگاه آزاد اسلامی، مازندران، ایران.

²استادیار گروه حقوق، واحد قائم شهر دانشگاه آزاد اسلامی، مازندران، ایران.

چکیده

چکیده
بند 5 اصل 156 قانون اساسی ایران دو وظیفه را بر عهده قوه‌قضاییه می‌گذارد: اول، سیاست‌های جنایی که شامل کشف و تعقیب جرایم است ؛ دوم، نظامی که متولی اجرای این فرآیند است. نظر به اینکه، کشف نظر قانونگذار، جز با مراجعه به بسترهای اجتماعی قانون و مذاکره‌های انجام شده در زمان وضع قانون از سوی قانونگذاران نیست، در این مقاله تلاش شده تا با بررسی روند تحولات قانون اساسی، دیدگاه موسسان قانون اساسی درباره پیشگیری از جرم کشف گردد. چرا که پیشگیری از جرم، از مهمترین روش‌های مبارزه با پدیده مجرمانه است و بسیاری، تلاش کرده‌اند تا جنبه‌های گوناگون پیشگیری از جرم را در اصول قانون اساسی بگنجانند. بنابراین، بررسی تحولات مفهوم پیشگیری از جرم، ما را در شناسایی هدف موسسان قانون اساسی یاری می‌رساند و دیدگاه‌شان را درباره اینکه چه مفهوم از پیشگیری از جرم را مورد توجه داشتند ،کشف می‌نماید. در این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی، با مراجعه به مشروح مذاکرات قانون اساسی به بررسی موضوع پرداخته و مشخص شده که موسسان قانون اساسی، مفهومی موسع از پیشگیری را مورد توجه داشته‌ و قوه قضاییه را به عنوان متصدی پیشگیری از جرم موظف کرده‌اند تا با همکاری دیگر قوا، به تحقق این مهم بپردازد.

کلیدواژه‌ها

قانون اساسی؛ پیشگیری از جرم؛ انحراف؛ مدیریت پیشگیری؛ مجازات