علم سودمند ازمنظر مولانا در مثنوی

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

دوره 16، شماره 21، فروردین 1399، صفحه 1-8   

نویسندگان

زهرا باباپور¹؛ محمدرضا صرفی^{* 2}؛ عنایت الله شریف پور³

¹دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سیرجان، ایران

²استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران

³دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران

چکیده

مولانا جلال الدین رومى یکى از عارفان و عالمان بزرگ مسلمان و پرورش یافته مکتب تصوف است. او گرایش هاى عرفانى پیش از خود را به خوبى می دانست و از آرا و عقاید فلاسفه، متکلمان و فقها آگاهى داشت. از مجموعه اشعار چنین بر می آید که انس دیرینه ای با آیات و احادیث و تاریخ و حکمت اسلامی داشته است. مولانا همواره علم را ستوده است ولی پیوسته علومی را مفید و مثمر ثمر می داند که بتواند انسان را به سرچشمه  الهی برساند او علم را نعمتی بزرگ می شمارد که همچون نوری در باطن انسان، نردبان تعالی و عروج  می شود. لذا علمی را سودمند می داند که برخاسته از معرفت و آگاهی باشد و راهگشای انسان باشد و او را به سوی معنویت و اخلاق پیش ببرد. در این  مقاله با عنوان علم سودمند از نظر مولوی، کوشش می‌شود که به بررسی علوم نزد مولانا پرداخته شود و حقیقت علم سودمند از نظر مولوی تبیین شود که علم سودمند چگونه می تواند انسان را به حقیقت واحد و جاودانگی برساند. 

کلیدواژه‌ها

مولوی؛ ‌ مثنوی؛ علم؛ ‌ آگاهی؛ معرفت علمی؛ علم سودمند