نقد و بررسی رابطه معماری و تأمین اجتماعی در شاهنامۀ فردوسی

جستار نامه: ادبیات تطبیقی (فارسی- انگلیسی)

دوره 4، شماره 14، اسفند 1399، صفحه 62-86   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

عبداله شهریار¹؛ رامین صادقی نژاد^{* 2}؛ مریم محمدزاده³

¹دانشجوی دکتری، گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران

²استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران

³استادیار زبان و ادبیات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران

چکیده

رفاه و تأمین اجتماعی به عنوان یکی از مشخصه­های جوامع متمدن و پیشرفته، مؤلفه­ای است که امروزه در سیاست­های کلان کشورهای جهان، جایگاه ارزنده­ای دارد. روی­کردی که در نظام­های گذشته کم­تر بروز و خودنمایی داشته است. به گواه مورّخان و محقّقان و با توجه به متن شاهنامه به عنوان یکی از اصیل­ترین متونی که ما را از اوضاع ایران قبل از اسلام آگاه می­کند، پرداختن به مقولۀ رفاه و تأمین اجتماعی در صدر سیاست­های کلان پادشاهان ایرانی قبل از اسلام از دورۀکیانیان تا ساسانیان بوده است. یکی از مهم­ترین ابزارهای تأمین رفاه اجتماعی، بهبود شرایط صنعتی کشور است که به آبادانی و توسعۀ کشور و بهبود معیشت مردم می­آن‌جامد. امری که علی­رغم پر هزینه بودن به دلیل توجه پادشاهان به آسایش و رفاه مردم و تعمیم برخوداری و تأمین اجتماعی، بدان اهتمام شده است. از این رو این پژوهش با تکیه بر شاهنامۀ فردوسی به عنوان متنی تاریخی ـ ادبی به بررسی مصادیق صنعت و کاربرد انواع و گونه­های آن در این اثر به منظور دست­یابی به رفاه و تأمین اجتماعی پرداخته است. نتیجه نشان می­دهد که پرداختن به امر صنعت که از سنگین­ترین و پرهزینه­ترین برنامه­های کشوری است، همواره درشاهنامۀ فردوسی از طرف پادشاهان برای ارائۀ خدمات اجتماعی به عنوان ارکان رفاه و تأمین اجتماعی مورد توجه واقع شده است. روش به کار رفته در این پژوهش روش توصیفی ـ تحلیلی با تکیه بر پژوهش میان رشته­ای است.

کلیدواژه‌ها

ایران قبل از اسلام؛ خدمات اجتماعی؛ رفاه و تأمین اجتماعی؛ شاهنامه فردوسی؛ معماری

مراجع