بازاندیشی مفهوم توسعه سیاسی در گفتمان اصول‌گرای محمود احمدی‌نژاد

سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)

دوره 8، شماره 27، فروردین 1400، صفحه 123-140   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/sej.2021.1924729.1309

نویسندگان

رضا محمدیان¹؛ حسین تفضلی^{* 2}؛ سید اسمعیل حسینی گلی³

¹دانشجوی دکترا، گرایش جامعه‌شناسی سیاسی، گروه علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

²استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

³استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران ، ایران

چکیده

دولت محمود احمدی‌نژاد، نهمین و دهمین دولت در جمهوری اسلامی ایران است که با رویکرد احیای اصول و آرمان‌های انقلاب اسلامی بر سر کار می‌آید. هدف تحقیق حاضر ارائه تحلیلی متفاوت از مفهوم توسعه سیاسی در گفتمان احمدی‌نژاد است که در تقابل با مفهوم توسعه سیاسی به معنای غربی آن، الزاماتی چون تشکیل تمدن اسلامی با محوریت نظام جمهوری اسلامی و اعتلای فرهنگ و تمدن اسلامی در سطح نظام بین‌المللی را به همراه دارد. این تحقیق با روش توصیفی – تحلیلی، به این پرسش اساسی می‌پردازد که مفهوم توسعه سیاسی در اندیشه اصول‌گرای احمدی‌نژاد به چه معنا می‌باشد. این تحقیق با تشریح گفتمان اصول‌گرایی بر احزاب و سازمان‌های مردم‌نهاد و توجه به نقش مردم در رسیدن به اهداف انقلاب، به تبیین جدیدی از مفهوم توسعه سیاسی می‌پردازد. تبیینی که تشکیل تمدن اسلامی به محوریت نظام جمهوری اسلامی و برقراری عدل اسلامی در سراسر جهان هستی را نقطه محوری این مفهوم در گفتمان فکری احمدی‌نژاد می‌داند.

کلیدواژه‌ها

محمود احمدی‌نژاد؛ توسعه سیاسی؛ آرمان‌گرای اصول‌محور؛ استکبار جهانی؛ تمدن اسلامی؛ دولت بهار؛ اصول‌گرایی

مراجع

ازغندی، علیرضا (1389). چارچوب‌ها و جهت‌گیری‌های سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: نشر قومس.

باقری دولت‌آبادی، علی؛ رشیدی‌زاده، بهنام (1393). رویکرد ایران و عراق به نظام بین‌الملل و تأثیر آن بر شروع و پایان جنگ. مطالعات انقلاب اسلامی، 11(27)، ص 149-117.

بشیریه، حسین (1378). جامعه مدنی و توسعه سیاسی در ایران. تهران: موسسه علوم نوین.

حداد، غلامرضا (1394). ساختار معنایی نواصول‌گرایان و سیاست خارجی جمهوری اسلامی (1392-1384).پژوهشنامه علوم سیاسی، 10(3)، ص 110-41.

خواجه سروی، غلامرضا (1390). سیاست و حکومت در جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).

دهشیری، محمدرضا (1390). حکمت اسلامی و رویکرد تمدنی به دیپلماسی فرهنگی. مطالعات روابط فرهنگی بین الملل، 1(3)، ص 39-30.

دهقانی فیروزآبادی، سید جلال (1386). گفتمان اصول‌گرایی عدالت‌محور در سیاست خارجی دولت احمدی‌نژاد. دانش سیاسی، 5(5)، ص 98-67.

دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال (1391). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات سمت.

دیانت، محسن؛ نجات‌پور، مجید (1396). توسعه از دیدگاه جریان اسلام‌گرای شریعت‌مدار پس از انقلاب اسلامی. رهیافت انقلاب اسلامی، 11(41)، ص 155-133.

رسولی ثانی‌آبادی، الهام (1390). هویت انقلابی- اسلامی نظام جمهوری اسلامی ایران در گفتمان‌های مختلف سیاست خارجی. سیاست خارجی، 10(69)، ص 48-29.

رسولی ثانی آبادی، الهام (1391). بررسی هویت نظام جمهوری اسلامی ایران از منظر سازه‌انگاری. علوم سیاسی، 11(58)، ص 200-177.

زیباکلام، صادق (1385). احمدی‌نژاد و جامعه‌شناسی قدرت در ایران. بازتاب اندیشه شرق، 5(757)،
ص 45-30.

صدیق سروستانی، رحمت الله؛ زائری، قاسم (1389). بررسی گفتمان‌های فرهنگی پسا انقلابی و روندهای چهار گانه موثر بر سیاست خارجی فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران. پژوهشنامه بهار، 6(54)، ص 38-9.

عابدی اردکانی، محمد (1393). توسعه‌نیافتگی سیاسی از منظر فرهنگ سیاسی نخبگان در ایران (1384-1368). پژوهشنامه علوم سیاسی، 9(4)، ص 169-133.

عمویی، ابوالفضل (1386). اهمیت احمدی‌نژاد بودن. خردنامه، 16(58)، ص 35-15.

لطیفی پاکده، لطفعلی (1390). عملکرد دولت احمدی‌نژاد؛ قوت‌ها و ضعف‌ها. پیام، 15(89)، ص 145-131.

Ehteshami, A. & Mahjoob, Z. (2008). Iran and the Rise of its Neoconservatives. New York: I.B. Tauris & Co Ltd.

Kornhauser, W. (1960). The Politics of Mass Society. The Canadian Journal of Economics and Political Science, Vol. 26, No. 4, P.644-646. DOI: https://doi.org/10.2307/138943.

Sadjadpour, K. (2006). How Relevant Is the Iranian Street. The Washington Quarterly, 30, P.151-162.