تابوی زن و بازتاب آن در آثار منیرو روانی‌پور

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

دوره 17، شماره 26، شهریور 1400، صفحه 22-32   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

زینب رحمانیان^{* 1}؛ لیلا عدل پرور²؛ محمد یاوری¹

¹عضو هیئت علمی رشته زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز خوی

².استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد خوی، دانشگاه آزاد اسالمی، خوی، ایران

چکیده

     تابوها، به معنای ممنوعیّت تقدّس ­یافته، نخستین قوانین بشری هستند که بعدها ریشۀ منعیات اخلاقی و مذهبی شدند. یکی از بسترهای بازشناسی و واکاوی تابوها متون داستانی است. ادبیات داستانی مبتنی بر عوامل متعددی از جمله تجربیات فردی، ذهنیّات شخصی و واقعیّات اجتماعی است و تابوهای یک اجتماع نیز برخاسته و موثر بر این عوامل است. منیرو روانی­ پور از نویسندگان معاصری است که با پرداختن به فرهنگ و آداب و رسوم جامعۀ پیرامون خود، به عنوان یک زن ، به تابوهای رایج یک زن در جامعۀ ایرانی اشاره کرده ­است. در این مقاله ابتدا  تابو، توضیح و تبیین شده، سپس مصادیق عینی آن در متون داستانی بررسی و نشان داده­ شده است. نتایج حاصل نشان می­ دهد که تابوی زن به شاخص ­های متعدد؛ زنا، ازدواج مجدد، نازایی، بکارت، طلاق، ازدواج سنتی، تقسیم می ­شود  که از این میان، نازایی از جمله تابوهای گسترده در جامعۀ ایرانی از دیدگاه روانی ­پور است.

کلیدواژه‌ها

تابو؛ روانی‌پور؛ ادبیات داستانی؛ جامعۀ ایرانی