بررسی شخصیّت و شخصیّت‌پردازی در رمان یوزپلنگانی که با من دویده‌اند از بیژن نجدی

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

دوره 17، شماره 26، شهریور 1400، صفحه 59-71   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

ثمـر میری^{* 1}؛ مصطفی سالاری²

¹دانش آموخته دکتری زبان و ادبیّات فارسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسالمی، زاهدان، ایران.

²استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسالمی، زاهدان، ایران

چکیده

     مهم ­ترین پایه و اساس هر داستان که نقش مهمّی در انتقال طرح و تم داستان دارد، شخصیّت است. داستان بر مدار آن می ­چرخد و بدون شخصیّت هیچ داستانی شکل نمی­ گیرد. بیژن نجدی از جمله رمان نویسان بزرگ دوره معاصر است که رمان یوزپلنگانی که با من دویده ­اند از مشهورترین و ماندگارترین رمان­ های وی در ادب فارسی است که از اوج فصاحت و بلاغت برخورداراست. هدف از این پژوهش بررسی جنبه ­های مختلف عنصر شخصیّت و شخصیّت­ پردازی است برای این که نشان داده شود میزان کاربرد این دو عنصر چگونه است. در این پژوهشِ توصیفی– تحلیلی، انواع شخصیّت از نظر ساختار، شیوه ­های شخصیّت ­پردازی، زاویه دید، زمان و نمودهای به کار رفته از لحاظ بیرونی و درونی شخصیّت­ ها مورد تجزیه و تحلیل قرار می­ گیرد. نتیجه این پژوهش حاکی از آن است که این رمان، شخصّیت محور است و بیشترین تاکید آن بر روی شخصیّت­های اصلی داستان می ­باشد. از لحاظ شیوه­ های شخصیّت ­پردازی، نویسنده بیشتر از روش غیرمستقیم استفاده نموده است. بیشتر  شخصیت های اصلی این رمان، شخصیّت­ های ایستا هستند.

کلیدواژه‌ها

بیژن نجدی؛ یوزپلنگانی که با من دویده‌اند؛ رمان؛ شخصیّت؛ شخصیّت‌پردازی