تحلیلی بر تأثیرگذاری برنامه‌های بازاریابی اجتماعی اجرا شده توسط شهرداری همدان بر باورهای زیست محیطی

آمایش محیط

دوره 14، شماره 53، شهریور 1400، صفحه 67-84   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

علیرضا پیرحیاتی¹؛ حسین وظیفه دوست^{* 2}؛ پژمان جعفری³؛ اصغر سیف⁴

¹(دانشجوی دکتری، گروه مدیریت بازرگانی،دانشکده مدیریت واقتصاد، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)

²(استاد، گروه مدیریت بازرگانی، دانشکده مدیریت و اقتصاد، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)

³(استادیار، گروه مدیریت بازرگانی، دانشکده مدیریت واقتصاد، واحد علوم وتحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)

⁴(استادیار، گروه آمار، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران)

چکیده

 
بسیاری از آسیب‌های زیست‌محیطی از رفتارها و نگرش­های نامطلوب ناشی می­شود. از طرفی بازاریابی اجتماعی فرآیندی است که با بهره­گیری از اصول بازاریابی تجاری به منظور تأثیرگذاری بر باورها و رفتارهای مخاطبِ هدف بهره می­برد. بسیاری از مشکلات مدیریت شهری به ویژه در زمینه محیط زیست ناشی از باورهای اشتباه شهروندان می­باشد. لذا انتظار می­رود سازمان­های مرتبط با مدیریت شهری با اجرای آمیخته بازاریابی اجتماعی، باورها و رفتارهای نامطلوب را اصلاح نموده و از بروز بسیاری از مشکلات زیست محیطی جلوگیری نمایند. این تحقیق با ارائه­ی مدلی مفهومی به دنبال تبیین تأثیرگذاری اجرای آمیخته بازاریابی اجتماعی بر باورهای زیست محیطی از منظر شهرداری همدان می­باشد. نتایج نشان داد با اجرای آمیخته بازاریابی اجتماعی از طریق تأثیرگذاری بر ارزش احساسی و عملیاتی می­توان بر باورهای زیست محیطی افراد تأثیر گذاشت. در حقیقت با اجرای آمیخته بازاریابی اجتماعی می­توان موجب اقدامات پیشگیرانه شد. با معرفی ارزش احساسی و عملیاتی به عنوان پیامدهای مؤثر در اجرای یکپارچه آمیخته بازاریابی اجتماعی مشخص شد این عوامل بر پیش بینی باورهای زیست محیطی افراد تأثیر می­گذارند.
 

کلیدواژه‌ها

آمیخته بازاریابی اجتماعی؛ مدیریت شهری؛ باورهای زیست محیطی؛ همدان

مراجع

 

1. حسنقلی پور، طهمورث؛ موسوی، نقابی و سید مجتبی، طاهری. (1393). نهادینه سازی مؤلفه‌های قدرت نرم نظام جمهوری اسلامی ایران مبتنی بر رهیافت بازاریابی اجتماعی، پژوهشنامه  انقلاب اسلامی. 4(12). 59-79.
2. رضایی پندری، حسن و کشاورز محمدی، نسترن. (1393). کاربرد رویکرد بازاریابی اجتماعی در حوزه سلامت. فصلنامه علمی و پژوهشی آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت ایران. ۲(۲)، ۱۰۹- ۱۳۰.
3. سرمد، زهره. (1378). متغیرهای تعدیل کننده و واسطه ای: تمایزات مفهومی و راهبردی. مجله پژوهشهای روان شناختی. 5(2). 63-81.
4. محمدی،‌هادی. (1394). نقش واسط عوامل فردی و اجتماعی در وفاداری بانکداری اینترنتی: یک مطالعه تشریحی. مجله مطالعات مدیریت بهبود و تحول.  8(3): 420-446.
5. شمس، مجید و رحمانی، امیر(1393)اصول و مبانی دیدگاه‌های توسعه شهری با رویکرد شهر هوشمند، فصلنامه آمایش محیط،دوره7،شماره27،صفحه52-30.
6. پوررمضان،ع و پورحسین روشن و علی اکبری،ص(1395)شهردانش بنیان: استراتژی توسعه آینده شهر زنجان به عنوان یک شهر پایدار و خلاق، فصلنامه آمایش محیط، دوره9، شماره35،صفحه192-171
7. ملکی،س واحمدی،ر(1395)تأثیر عامل فاصله از مرکز بر میزان توسعه یافتگی شهرستان ‌های استان خوزستان ،فصلنامه آمایش محیط،دوره9،شماره32،صفحه22-1
8. Amatulli C. Angelis M. The influence of corporate social responsibility on consumers' attitudes and intentions toward genetically modified foods: evidence from Italy. Journal of Cleaner Production 2016; 112(4): 2861-2869.
9. Arli D. Thiele S. Lasmono H. Consumers evaluation toward tobacco companies: implications for social marketing. Marketing Intelligence & Planning 2014; 33(3): 276 –291.
10. Auh S. Bell S. McLeod CS. Co-production and customer loyalty in financial services. Journal of Retailing 2007; 83(3): 359-370.
11. Barrutia JM. Echebarria C. Networks: a social marketing tool. European Journal of Marketing 2013; 47(1/2): 324 – 343.
12. Brady, MK. Cronin J. Some new thoughts on conceptualising perceived service quality: a hierarchical approach. Journal of Marketing 2001; 65(3): 34-49.
13. Carrete L. Arroyo P. Social marketing to improve healthy dietary decisions: Insights from a qualitative study in Mexico. Qualitative Market Research: An International Journal 2014; 17(3): 239 – 263.
14. Chapman D, Rudd R, Moeykenz BA. Social Marketing For Public Health. Health Affairs Journal 1993; 12(2): 105-125.
15. Chen CJ. Huang JW. Strategic human resource practices and innovation performance - The mediating role of knowledge management capacity. Journal of Business Research 2009; 62(2): 104–114.