بررسی جایگاه پیر در ادبیات عرفانی فارسی و صد سال تنهایی مارکز

عرفان اسلامی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 05 آبان 1400

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.2234/erfan.2021.686031

نویسنده

فاطمه عزیزمحمدی^*

دانشیار گروه زبان و ادبیات انگلیسی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران.

چکیده

پیر و نقش وی در زندگی انسان‌ها، هستی شناسی، کیمیاگری، مرگ ارادی و خود خواسته، درمان بیماری نفس و دل انسان‌های از خود بیگانه از جمله مواردی است که در ادبیات عرفانی فارسی مطرح شده و مورد بحث قرار گرفته است. در رمان صد سال تنهایی اثر گارسیا مارکز نیز اشراق، دگردیسی و بلوغِ روانی صوفیِ این رمان به نام ملیکادس، شخصیّت وی را به مشایخ ادب فارسی نزدیک کرده است. ملیکادس در این اثر مانند خداوند، سرنوشت تغییر ناپذیر انسان‌ها را بر لوح پوستی می‌نویسد و مانند نوح وقوع طوفان نابودکننده را پیش بینی می‌کند و با دم مسیحایی اش مردم را از گم گشتگی روح و بیماری و کوری دل نجات می‌دهد. همچون عرفای ایران به مرگ ارادی می‌میرد و با این مرگ دریچه‌های آگاهی و بینش را بر مردم ماکاندو می‌گشاید.
لذا مطالعه حاضر به بررسی تطبیقی جایگاه پیر رمان صد سال تنهایی، اثر گارسیا مارکز با پیر و سالک در ادبیات عرفانی فارسی پرداخته است. مطالعه صورت گرفته حاکی از وجود اشتراکات بسیار و بعضاً افتراقاتی در ادبیات عرفانی فارسی و رمان صد سال تنهایی اثر گارسیا مارکز می باشد.

کلیدواژه‌ها

ادبیات تطبیقی؛ پیر راهنما؛ ادبیات عرفانی فارسی؛ صد سال تنهایی؛ مارکز

مراجع