واکاوی موانع سیاست‌گذاری گردشگری در محیط های شهری استان گیلان

سیاست گذاری محیط شهری

دوره 1، شماره 3، پاییز 1400، صفحه 1-16  

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

نازنین نعیم آبادی؛ فرهاد جوان

دکتری گروه جغرافیای انسانی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

      محیط­ های شهری گیلان با جاذبه­های متنوع طبیعی، تاریخی و فرهنگی، استعداد فوق العاده­ای برای توسعه صنعت گردشگری دارد، اما علی رغم سیاست­گذاری­ها و برنامه­­ریزی­های گردشگری، در این عرصه نتوانسته توسعه یابد. در این راستا، هدف پژوهش حاضر واکاوی موانع سیاست­گذاری گردشگری در محیط­های شهری گیلان است. روش تحقیق به صورت کیفی و کمی، و با استفاده تئوری زمینه­ای و مدل FARAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شد. جامعه آماری نیز متخصصان در حوزه مطالعات شهری و گردشگری است، که بر اساس نمونه­گیری هدفمند تعداد 20 نفر به عنوان جامعه نمونه انتخاب شدند. طبق مدل تئوری زمینه­ای، موانعی از جمله: عدم بهره­گیری از نیرو­های متخصص، بازاریابی نامناسب، تقلید از الگو­های ناسازگار با محیط­های شهری، مشکلات زنجیره ارائه خدمات گردشگری، مشکلات نظام اداری و خط مشی، عدم مدیریت یکپارچه گردشگری در بین سازمان­های مرتبط، عدم مطلوبیت زیرساخت­ها و زیربناهای فیزیکی، عدم بهره­گیری از نیرو­های متخصص را استخراج شد، که با استفاده از مدل آراس فازی، به ترتیب موانع عدم مدیریت یکپارچه گردشگری در بین سازمان­های مرتبط با مقدار وزن 490/0، مشکلات نظام اداری و خط مشی با مقدار وزن 488/0، تقلید از الگو­های ناسازگار با محیط­های شهری با مقدار وزن 477/0، مشکلات زنجیره ارائه خدمات گردشگری و عدم مطلوبیت زیرساخت­ها و زیربناهای فیزیکی با مقدار وزن 467/0، بازاریابی نامناسب با مقدار وزن 463/0، عدم بهره­گیری از نیرو­های متخصص با مقدار وزن 458/0، بیشترین و کمترین میزان اهمیت را به خود اختصاص داده ­اند.

کلیدواژه‌ها

سیاست گذاری؛ گردشگری؛ محیط های شهری؛ گیلان

مراجع

1. Amiri, S., Rajaei, Z. (2017). Tourism policy and its international position With regard emphasis on service recovery in Mashhad City. Political Science Quarterly, 13(41), 61-83. (In Persian).
2. P. 1999. An Introduction to Tourism and Anthropology. London: Routledge.
3. D. and Jamal. T. 2015. “Progress in Tourism Planning and policy: A Post-structural Perspective on Knowledge Production”. Tourism Management. Vol 51. pp. 285-297.
4. Elliott, James. (2000). Tourism Management. Translated by Mehdi Jamshidian and Akbar Mehdipour, Isfahan, Mani Publishing. (In Persian).
5. Esfandiari M, Imankhan N (2019). Customer Behavior Analysis of the Bank Industry: Grounded Theory Approach. Economic Modeling. 13(45): 93-114. [Persian]. (http://eco.iaufb.ac.ir/article_666168.html?lang=en).
6. Ghadami, M., Sarrafizadeh, A. A., Madani, A. H. (2015). Designing a Domestic Model for Classification and Grading Hotels in Iran. Journal of Cultural Management, 5(1), 76-88. (In Persian).
7. Glaser B (2017). Discovery of grounded theory: Strategies for qualitative research. Rutledge.
8. Goymen, K. (2000). Tourism and Governance in Turkey, Annals of Tourism Research, Vol. 27, No.4, PP: 1025-1048.
9. Hosseini SS, Taghvaei M. The Codification and Evaluation of Policy Indexes and Medical Tourism Rules in Iran (A Qualitative and Quantitative Study). Bioethics Journal 2020; 10(35): e9. (In Persian).
10. Hall, C.M. and Jenkins, J.M. (1995) .Tourism and Public Policy, UK:
11. C.M. 1995. Tourism and Public Policy. Cengage Learning EMEA.
12. Heidari chianeh, R., Rezatab, S., Soltani, N., Motamedimehr, A. (2013). An Analysis of Tourism Policy Making in Iran. Journal of Tourism Planning and Development, 2(5), 11-32. (In Persian).
13. J. 2002. “Tourism and Politics in the Korean Peninsula”. Tourism Studies. Vol 13. No 2. pp.16-27
14. M. & Ramesh. M. 2003. Studying Public Policy: Policy Cycles and Policy Subsystems. Oxford University Press.
15. E. 2010. “Arab Politics and Tourism: Political Change and Tourism in the Great Socialist People’s Libyan Arab Jamahiriya”. In: Tourism and Political Change. Edited by R. Butler and W. Suntikul. Oxford: Good fellow.
16. Z. & Bouchon. F. 2014. “Tourism Planning and a Nation’s Vision: A Review of the Tourism Policy of Sri Lanka”. Procedia-Social and Behavioral Sciences. Vol 144. pp. 229-236.
17. Karoubi, M., Yavari gohar, F., Zarea, R., Abbasi, D. (2020). Barriers to tourism policy in the Islamic Republic of Iran: conceptual framework. Journal of Tourism Planning and Development, 9(34), 43-66. (In Persian).
18. S.S; Timothy. D.J & Han. H. 2007. “Tourism and political ideologies: A case of tourism in North Korea”. Tourism Management. Vol 28. No. 4. pp. 1031–1043.
19. Madani, A., Bagheri NezamAbad, L. (2014). Examining the Role of Human Resources in Hotel Ranking in Iran. Journal of Cultural Management, 8(24), 115-133. (In Persian).
20. Mazlumi, N., jalali, S. (2012). Social Networks and Tourism Policymaking in Iran. Tourism Management Studies, 7(18), 25-48. (In Persian).
21. Mertens D.M (2007). Transformative paradigm: Mixed methods and social justice. Journal of Mixed Methods Research, 1 (3): 212-225.
22. Owen, C. (1992). Building a Relationship between Government and Tourism, Tourism Management, Vol. 13 No. PP: 358-362.
23. Penny Wan. Y.K. 2013. “A Comparison of the Governance of Tourism Planning in the Two Special Administrative Regions SARs of China - Hong Kong and Macao”. Tourism Management. Vol 36. pp. 164-177.
24. Saeidi, A., Mohammad Beheshti, S., Rezvani, R. (2012). Major Obstacles to Tourism Policy from the Perspective of Experts. Journal of Tourism Planning and Development, 1(2), 33-56. (In Persian).
25. R. 2002a. Tourism: A Vehicle for Development? In: Tourism and Development: Concepts and Issues. Edited by Richard Sharpley and David J. Telfer. Channel View Publication. pp. 11-34.
26. Veicy, H. (2018). The study of Tourism Industry in National Basic Laws of Islamic Republic of Iran. Strategic Studies of public policy, 7(25), 93-112. (In Persian).
27. Veicy, H. (2013). Investigating Barriers to Tourism Industry Development in Iran, Research Project. Kerman. Payam-e-Noor University of Kerman Province. (In Persian).