بررسی حرف «واو» و بعضی از معانی آن در اشعار سعدی و حافظ

فصلنامه بهارستان سخن

دوره 15، شماره 42، اسفند 1397، صفحه 63-78   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

مرضیه رنگساز¹؛ محمدرضا شریفی^{* 2}

¹دانش آموخته کارشناسی ارشد گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد نراق، دانشگاه آزاد اسلامی، نراق، ایران.

²استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی واحد نراق، دانشگاه آزاد اسلامی، نراق، ایران.

چکیده

چکیده
          بی‌گمان حروف ویژگی‌هایی دارند که تا به حال مغفول مانده‌اند. یکی از ویژگی‌ها آن است که حروف، کلماتی هستند که به تنهایی معنی مستقلی ندارند از این روی برای یک ذهن خلاّق غنیمتی محسوب می‌شوند و شاعر یا هنرمند می‌تواند از این ویژگی بهره برده و باعث ایجاد و خلق معانی مختلف شود ویژگی دیگر این است که حروف از لحاظ هجایی کوتاه هستند و در وزن و موسیقی کلام مشکلی ایجاد نمی‌کنند و حتّی می‌توان از تکرار آن موسیقی آفرید و همچنین با تکرار، جابجایی و ترکیب آن‌ها می‌توان صنایع ادبی بوجود آورد پس حروف دنیای شگفت انگیز و ظرفیّت بالای هنرسازی را دارند که شاعران و نویسندگان به جز چند نفر چون سعدی و حافظ نتوانسته‌اند آن را دریافته و مورد استفاده قرار دهند در این مقاله یکی از این حروف به نام «واو» مورد بررسی قرار گرفته و از نظر معانی در شعر سعدی و حافظ با هم مقابله شده است.

کلیدواژه‌ها

کلید واژه‌ها: دستور زبان فارسی؛ حروف؛ حرف واو؛ معانی؛ سعدی؛ حافظ

مراجع

فهرست منابع و مآخذ

• ابوالقاسمی، محسن، (1383)، دستور تاریخی زبان فارسی، تهران، سمت.
• انوری، حسن- گیوی، حسن، (1392)، دستور زبان فارسی، تهران، انتشارات فاطمی.
• آذرنوش، آذرتاش، (1383)، تاریخ زبان و فرهنگ عربی، تهران، سمت.
• __________ ، (1364) ، فرهنگ عربی فارسی معاصر، تهران، نشر نی.
• حافظ، شمس‌الدّین، (1385)، شرح دیوان حافظ، محمّد قزوینی و دکتر قاسم غنی، چاپخانه بزرگ قرآن کریم، انتشارات اسوه.
• خطیب رهبر، خلیل، (1367)، حرف ربط و اضافه، تهران، انتشارات سعدی.
• سعدی، مصلح‌الدّین، (1392)، شرح غزلیّات سعدی، محمّدرضا برزگر خالقی – تورج عقدایی، تهران، انتشارات زوّار.