بررسی رابطه‌ی بین انگیزش پیشرفت، روش‌های تدریس، روش‌های ارزشیابی و کیفیت برنامه‌های سوادآموزی با رجعت به بی‌سوادی در سواد آموختگان دوره سوادآموزی

فصلنامه تحقیقات روانشناختی

دوره 9، شماره 31، اسفند 1396، صفحه 67-78   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

چکیده

چکیده
این پژوهش با هدف بررسی رابطه­ی بین انگیزش پیشرفت، روش‌های تدریس، روش‌های ارزشیابی و کیفیت برنامه­های سوادآموزی با رجعت به بی‌سوادی در سواد آموختگان دوره سوادآموزی انجام‌ شده است. جامعه­ آماری پژوهش شامل کلیه­ی سواد آموختگان در سطح کشور بودند که طی سال­های 1386 الی 1390 دوره­های سوادآموزی یا معادل آن را گذرانده بودند. نمونه­ای با تعداد 486 نفر (سواد آموخته) با استفاده از روش نمونه­گیری خوشه­ای چند­مرحله­ای انتخاب‌شده و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس پیشرفت تحصیلی محقق ساخته، پرسشنامه محقق ساخته ویژه­ی نوسوادان، مقیاس انگیزش پیشرفت هرمنس (HAMQ) بودند. برای تحلیل داده­ها از روش همبستگی سود برده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین انگیزش پیشرفت، روش‌های تدریس، روش‌های ارزشیابی و کیفت برنامه‌های آموزشی با رجعت به بی‌سوادی رابطه منفی و معنادار وجود دارد. نتایج پژوهش بیانگر آن است که با افزایش انگیزش پیشرفت و کیفیت روش‌های تدریس، روش‌های ارزشیابی و برنامه­های آموزشی، رجعت به بی‌سوادی کاهش می‌یابد.

کلیدواژه‌ها

واژگان کلیدی: سوادآموزی؛ رجعت به بی‌سوادی؛ بزرگ‌سالان

مراجع