معناشناسی توصیفی تکآمَد قرآنی «نحر» و آسیب‌شناسی آن در ترجمه‌ها و تفاسیر قرآن

نامه الهیات

دوره 14، شماره 56، آبان 1400   

نویسنده

عبدالرّضا پورمطلوب

دانشجوی دکترای رشتۀ علوم قرآن و حدیث، گروه الهیات و معارف اسلامی، علوم قرآن و حدیث، دانشکدۀ علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی)ره)، شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده

چرایی انتخاب و ترجیح قولِ «بالا بردن دست­ها تا محاذی گوش­ها و گودی گردن» بر قولِ «قربانی کردن» در معنای واژۀ «نحر» که از واژه­های تکآمَد  قرآن مجید و به دلیل چند معنایی، از اهمّیّت بالایی برخوردار است، موضوع اصلی این پژوهش است. نتیجۀ بررسی و تحلیل معناشناسی در این پژوهش و هم­چنین استفاده از قاعدۀ سیاق و سیاقِ محتوایی آیات سوره، سیاقِ محتوایی ترتیب نزول و فضای نزول سوره، و نیز دلالت شأن نزول نشان می­دهد که گرچه بنا به وضع تعیّنی لغت و روایات، دلالت نحر بر «بالا بردن دست­ها تا مقابل صورت، یا مقابل گودی گلو به هنگام تکبیرها»، منطقی است امّا باز هم قول راجح نبوده و می­توان گفت واژۀ نحر بر هر دو معنا قابل انطباق است، بلکه با توجّه به شواهد ارائه شده به نظر می­رسد قول قربانی کردن، قولِ راجح باشد.

کلیدواژه‌ها

معناشناسی؛ نحر؛ قربانی؛ بلند کردن دست‌ها؛ سیاق؛ قرآن

سایر فایل های مرتبط با مقاله

معناشناسی توصیفی تکآمَد قرآنی نحر و آسیب‌شناسی آن در ترجمه‌ها و تفاسیر قرآن.pdf

مراجع