تاثیر پیریدوکسین و سطوح مختلف نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه‌ای رقم سینگل کراس 704 (Zea mays L. Var. SC. 704)

فیزیولوژی محیطی گیاهی

دوره 4، شماره 14، شهریور 1388، صفحه 35-43   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

داود ارادتمند اصلی^{* 1}؛ غلامرضا فرخی²؛ مجتبی یوسفی راد¹

¹استادیار دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه

²گروه کشاورزی، دانشگاه پیام نور واحد تفرش

چکیده

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کود نیتروژن و پیریدوکسین و اثرات متقابل آنها بر روی فیزیولوژی رشد، عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه‌ای رقم سینگل کراس 704 آزمایشی به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‌های کاملاً تصادفی و در سه تکرار در سال زراعی 1385 انجام گرفت. کرت‌های اصلی سطوح مختلف کود نیتروژن در سه سطح (90 شاهد، 140 و 190 کیلوگرم ازت خالص در هکتار) و کرت‌های فرعی مقادیر مختلف پیریدوکسین در سه سطح (صفر (شاهد)، 01/0 و 02/0درصد) در نظر گرفته شد. تیمار پیریدوکسین به صورت تلقیح با بذر صورت پذیرفت و برای این امر ابتدا بذور ذرت 704 را قبل از کشت به مدت 8 ساعت در آزمایشگاه با پیریدوکسین آغشته نموده (تیمار شاهد در آب مقطر قرار گرفت) و سپس کشت انجام شد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که نیتروژن و پیریدوکسین بر افزایش عملکرد و اجزای عملکرد ذرت اثر معنی‌داری دارد. پیریدوکسین احتمالاً با تاثیر مثبت بر روی روند رشد ریشه باعث افزایش جذب مواد غذایی به ویژه نیتروژن گردیده و این افزایش جذب کود نیتروژن موجب افزایش وزن ماده خشک اندام‌های مختلف گیاهی شده است. به استناد نتایج بدست آمده مشخص گردید که 02/0 درصد تیمار پیریدوکسین و 190 کیلوگرم ازت خالص در مقایسه با دیگر تیمارها بیشترین عملکرد و اجزای عملکرد (تعداد دانه و وزن هزار دانه) را برای ذرت موجب گردیده است. استفاده از پیریدوکسین همچنین باعث بهبود وضعیت شاخص‌های فیزیولوژیکی رشد اندازه‌گیری شده در این آزمایش گردید.

کلیدواژه‌ها

اجزای عملکرد؛ پیریدوکسین؛ ذرت؛ عملکرد؛ نیتروژن

مراجع