مبانی پیشگیری اجتماعی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

دستاوردهای نوین در حقوق عمومی

دوره 1، شماره 2، شهریور 1401، صفحه 36-16   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

لاله عاکفی^{* 1}؛ امیر ایروانیان²؛ امیر پاکنهاد²

¹گروه آموزشی حقوق، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.

²گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.

چکیده

پیشگیری از جرم از راهبردهای سیاست جنایی است که برای مهار پدیده مجرمانه همواره مورد توجه است. اهمیت این راهبرد آن چنان است که پیشگیری از جرم در سطح مقررات فراتقنینی یعنی در قانون اساسی پیش بینی و به رسمیت شناخته شده است. ریشه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و امثال آن ها باعث پیدایش معضل جرم هستند که شیوه پیشگیری اجتماعی به دنبال شناسایی و خنثی کردن آن هاست. این شیوه از بهترین و مؤثرترین شیوه هاست. زیرا مبارزه با علت همیشه بهتر و مؤثرتر از مبارزه با معلول است. پیشگیری اجتماعی از جرم راهبردی است که در جریان آن برنامه های پیشگیرانه توأم با به رسمیت شناختن حقوق بنیادین فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی شهروندان اعمال می شود. تحقق پیشگیری اجتماعی اقتضائاتی دارد. تأمین حقوق اساسی همچون حق بر اشتغال، مسکن، تأمین اجتماعی، آموزش و ... از جمله این اقتضائات است. این مقاله به روش توصیفی-تحلیلی به بررسی موضوع پیشگیری اجتماعی از جرم و زمینه های آن در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می پردازد.

کلیدواژه‌ها

"پیشگیری اجتماعی"؛ "قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران"؛ "جرم"؛ "پیشگیری جامعه مدار"؛ "پیشگیری رشدمدار"

مراجع