تصحیح انتقادی دیوان عالی گیلانی و نگاهی به سبک زبانی و شعر وی

فصلنامه زبان و ادب فارسی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 08 آبان 1401

نوع مقاله: علمی-پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/farsij.2022.1899019.1329

نویسندگان

زینب ولی زاده فلکدهی¹؛ ابوالفضل مرادی رستا^{* 2}

¹دانش آموخته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال

²استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان

چکیده

عالی گیلانی از شاعران برجسته ی سبک هندی از خطه ی گیلان است .دیوان شاعر از حیثدارا
بودن تشبیهات و صور خیال کم نظیر در میان اشعار شیعی حایز اهمیت است .عالی به دوره ی
صفویه و دوره ی کم لطفی به ادیبان تعلق دارد . دوره ایی که شاعران و سخنوران به دلیل بی توجه
ایی شاهان صفوی به شاعران علیرغم میل باطنی رنج غربت را به جان خریده و راهی دیار هندو ها
می شوند . که این هجرتها سبکی را تحت عنوان سبک هندی به وجود می آورد .سبکی با تشبیهات
فراوان و گاه دور از ذهن .شاعران برای خوش آمد پادشاهان هند به ماراتونی عجیب و غریب دست
می زنند .عالی حدود بیست سال رنج غربت و غم ها را به جان می خرد و در پایان برای جاودان
کردن اثر خود در زمان شاه عباس دوم به موطن خویش باز می گردد .ابیات نغز و لطیف شاعر
مملو از ارادت قلبی وی به مولایش علی (ع) و پس از آن به خاندان مطهرش است

کلیدواژه‌ها

عالی گیلانی؛ نسخه ی خطی؛ دیوان؛ سبک هندی؛ شاه عباس

مراجع