مشروعیت خط 9 نقطه ای اعلامیه 2009 کشور چین در دریای چین جنوبی

فصلنامه مطالعات روابط بین الملل

مقاله 4، دوره 15، شماره 3 - شماره پیاپی 59، آذر 1401، صفحه 77-106   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

سید فخرالدین مختاری¹؛ محمد علی صلح چی^{* 2}؛ منصور پور نوری³

¹گروه حقوق بین الملل. واحد تهران جنوب. دانشگاه آزاد اسلامی. تهران. ایران

²گروه حقوق بین الملل. واحد تهران جنوب. دانشگاه آزاد اسلامی. تهران. ایران. دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی. تهران. ایران.

³گروه حقوق بین الملل. واحد تهران مرکز. دانشگاه آزاد اسلامی. تهران. ایران.

چکیده

کشور چین در سال 2009 با صدور نقشه‌ای که به دبیر کل سازمان ملل متحد داده شد، خبر از ترسیم خط ۹ نقطه ای در دریای چین جنوبی داد. این فواصل نه‌گانه، تمامی جزایر اصلی دریای جنوب چین را دربرمی‌گیرد. همچنین، شیوه تحدید حدود با این فواصل نه‌گانه به‌گونه‌ای است که با مناطق انحصاری اقتصادی و فلات قاره دیگر همسایگان تداخل می‌کند. این شیوه ترسیم خطوط حتی با پیوستن چین به کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها (1982) نیز اصلاح نگشت. فیلیپین به عنوان متضرر ترین و معترض ترین کشور، مدعی ناسازگاری خط 9 نقطه ای چین با کنوانسیون فوق گردید و تمامی اقدامات چین را برخلاف تعهداتش طبق این کنوانسیون دانست. فیلیپین با استناد به این کنوانسیون و به هدف حل اختلاف لایحه و دادخواست خود را به دیوان داوری مطابق پیوست 7 کنوانسیون تقدیم نمود. این مقاله بر آن است تا با استناد به مقررات کنوانسیون و حقوق بین الملل، اعتبار استدلالات مطرح شده از سوی کشورهای چین و فیلیپین را مورد بررسی قرار دهد. نتیجه اجمالی این تحقیق اینست که اگرچه ترسیم حدود مرزها از جمله مرزهای دریایی علی الاصول عملی یکجانبه است، اما یک کشور نمی‌تواند خارج از قلمرو حقوق بین الملل، خود را کشور ساحلی معرفی کرده و در مناطق هم‌پوشانی با دیگر کشورهای ساحلی، بطور یکجانبه اقدام به ترسیم خطوط مرزی نماید و مفروض اینست که خط 9 نقطه ای ترسیم شده از سوی کشور چین دارای توجیه مشروع نیست. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای است.

کلیدواژه‌ها

خط 9 نقطه ای؛ دریای چین جنوبی؛ اختلاف بین المللی؛ صلاحیت؛ دیوان داوری؛ کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها(1982)

مراجع