مقایسه اثربخشی طرح‌واره درمانی فردی و خانواده محور، با و بدون درمان حمایتی، در کاهش نشانگان بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی

مطالعات اسلامی ایرانی خانواده

مقاله 3، دوره 2، شماره 3 - شماره پیاپی 5، آذر 1401، صفحه 49-61   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/iifs.2022.1967921.1047

نویسندگان

کیانوش عزیزی¹؛ مختار عارفی^{* 2}؛ امید مرادی³

¹دانشجوی دکتری مشاوره، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران.

²دانشیارگروه روانشناسی، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران.

³استادیارگروه مشاوره، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران.

چکیده

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرح‌واره درمانی فردی و خانواده محور با درمان حمایتی بر نشانگان بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی انجام شد .روش شناسی: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش اجرا نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون است . جامعه آماری بیماران با تشخیص قطعی اختلال شخصیت مرزی بودند که به  بیمارستان قدس شهر سنندج در سالهای 1399 و1400  مراجعه کرده بودند. روش نمونه­گیری هدفمند بود که در نهایت 60  نفر مرد به عنوان نمونه مورد بررسی قرار گرفتند و به‌صورت تصادفی در گروه­های درمانی مورد نظر تقسیم شدند.یافته­ها: یافته­های پژوهش نشان داد که بین نشانگان اختلال شخصیت مرزی در گروه­های مورد نظر در پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 > P). همچنین نتایج کوواریانس چند متغییره نشان می  دهد که  طرحواره درمانی فردی، خانواده محور با درمان حمایتی باعث بهبود در مؤلفه‌های اختلال شخصیت مرزی شده است (05/0>p ) .بر اساس ضریب اتا بیشترین تأثیر بر روی تهی بودن با 41 درصد و کمترین تأثیر را بر روی خشم انفجاری با 22 درصد وجود داشته است.نتیجه گیری: در مجموع نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که طرحواره درمانی­های استفاده شده در کاهش مؤلفه­های اختلال شخصیت مرزی از کارایی لازم برخوردار است بنابراین می­تواند به عنوان یک روش مداخله ای مؤثر در بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی به کار گرفته شود.

کلیدواژه‌ها

اختلال شخصیت مرزی؛ درمان حمایتی؛ طرحواره درمانی فردی؛ طرحواره درمانی خانواده محور

مراجع