مقایسه سبکی هجویات ،سنایی،انوری و جمال الدین اصفهانی

فصلنامه زبان و ادب فارسی

مقاله 1، دوره 15، شماره 54، خرداد 1402، صفحه 1-23   

نوع مقاله: علمی-پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/farsij.2022.1921960.1458

نویسندگان

حشمت اله انصاری¹؛ مریم جعفری^{* 2}؛ غلامعباس زاکری³

¹دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد سیرجان، دانشگاه آزاد اسلامی، سیرجان، ایران.

²استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد سیرجان، دانشگاه آزاد اسلامی، سیرجان، ایران.

³گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد سیرجان، دانشگاه آزاد اسلامی، سیرجان، ایران.

چکیده

هجو یکی از انواع شعر غنایی به شمار می رود و مانند هرگونه ادبی دیگر دارای ویژگی هایی است که آن را از گونه های دیگر جدا می کند. پژوهش حاضر در حوزه ادبیات غنایی و با هدف مقایسه سبکی هجویات در شعر سنایی غزنوی، انوری وجمال الدین عبدالرزاق اصفهانی که ازشاعران بزرگ سده ششم هجری و سبک سلجوقی هستند، صورت گرفته است. در این پژوهش به شیوه کاربرد اوزان عروضی،صور خیال، قالب های شعری ،ایدئولوژی و واژگان گزیده شامل استفاده از نام های جانوران در هجو، استفاده از ساخت مصغر، هجوهای پنهان و آشکار ، به کارگیری واژه های تابو و نیز استفاده از آیات قرآنی در هجو و هجوهای پنهان و آشکار، شخصی و اجتماعی در شعر این سه شاعرپرداخته شده است . نتایج به دست آمده بیانگر آن است که زبان جمال الدین درهجو از سنایی و انوری عفیف تراست،اما هجویات سنایی و انوری نسبت به جمال الدین زبانی تند ،گزنده

کلیدواژه‌ها

"سبک؛ "هجو"؛ سنایی"؛ انوری"؛ جمال الدین"

مراجع

منابع

ابن مکرم، جمال الدین محمد، (بی تا)، لسان العرب، بیروت، دارصادر.

انوری ابیوردی، (1364)، دیوان،تصحیح محمد تقی مدرس رضوی،2جلد،چاپ دوم، انتشارات علمی و فرهنگی ،تهران.

 پارسا، سید احمد، (1365)،«سبک شناسی هجویات خاقانی» مجله علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز، دوره بیست وپنجم، شماره سوم، پیاپی48، صص57-68

 جوینی، محمد،(1382)، تاریخ جهانگشای جوینی، به تصحیح محمد قزوینی، چاپ سوم، دنیای کتاب، تهران.

خرندزی زیدری نسوی،(1343)، شهاب الدین،نفثه المصدور،تصحیح دکتر امیر حسین یزگردی، تهران.

داد، سیما، (1387) فرهنگ اصطلاحات ادبی، چاپ سوم، تهران انتشارات مروارید.

رستگار فسایی، منصور، (1380)انواع شعر فارسی، شیراز، نوید.

سنایی غزنوی، ابوالمجدمجدودبن آدم،(1387)، حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه، تصحیح مدرس رضوی(ویراست2) موسسه انتشارات دانشگاه تهران.

------------،(1388)،دیوان،چاپ سوم،به قلم بدیع الزمان فروزانفر،تهران ،موسسه انتشارات نگاه،تهران.

 شفیعی کدکنی، محمدرضا،(1372)، مفلس کیمیا فروش، تهران، انتشارات سخن، چاپ دوم، تهران.

-------------------،(1392)،زبان شعر در نثر صوفیه،تهران ،انتشارات سخن ، چاپ اول، تهران.

------------------،(1383) تا زیانه های سلوک، تهران: انتشارات آگاه،چاپ چهارم.

شبلی نعمانی،(1336)، شعر العجم ، ترجمه سید محمد تقی فخرایی گیلانی، ابن سینا،تهران.

شمسیا، سیروس (1375)، کلیات سبک شناسی، چاپ چهارم، تهران، فردوس.

صرفی، محمد رضا،(1388)،«ابن رومی وانوری در عرصه هجوسرایی»، نشریه ادبیات تطبیقی، ش. یک، صص. 63-86

 صفا، ذبیح الله(1369)، تاریخ ادبیات در ایران، چاپ اول ،جلد دوم، تهران، فردوس .

 عبدالرزاق اصفهانی، جمال الدین،) 1391(، دیوان، تصحیح حسن وحید دستگردی، چاپ اول، تهران، سنایی. 

روزانفر ،بدیع وزمان،(1358)سخن سخنوران،چاپ سوم،انتشارات خوارزمی،تهران

فرزانه، سید بابک، محمد شریف حسینی، (1389)، «هجوشهرها در دوره سامانی وغزنوی» نشریه ادبیات فارسی، ش.25صص.155 -171.

   فیروزآبادی، مجد الدین، (بی تا)ُُُُُ،قاموس المحیط، بی جا.

کاسب، عزیز اله ،(1366)،چشم انداز تاریخی هجو، چاپ اول، تهران، ناشر مولف.

کزازی، میر جلال الدین،(1387)، رخسار صبح، چاپ پنجم، نشر مرکز، تهران.

محمد حسین، محمد،1970،الهجاءوالهجاءون فی الجاهلیه، بیروت، دارالنهضه العربیه.

میرصادقی، میمنت،(1373) واژه نامه های هنر شاعری ، تهران مهناز.

نیکوبخت، ناصر،(1380)، هجو در شعر فارسی، چاپ اول، موسسه انتشارات دانشگاه تهران.