تربیت عرفانی از دیدگاه مولوی با تکیه بر مثنوی

اندیشه های فلسفی و کلامی

مقاله 8، دوره 2، شماره 4، بهمن 1401   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

محمدرضا مشمول حاجی آقا¹؛ محسن فرمهینی فراهانی^{* 2}؛ سینا فروزش¹

¹دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات

²دانشگاه شاهد

چکیده

مولوی عارفی بزرگ و وارسته است که با تربیت شاگردان بسیار در دورانی که بسیاری از مردم در گرفتاری‌های دنیوی به عرفان روی آورده اند خدمت بزرگی به جامعه نموده و از راه تمثیل و حکایت در قالب شعر به تربیت آنها پرداخته است . وی با بیان مباحث عرفانی از جمله طرح وحدت وجود و موجود و نفی دوئیت از نظم هستی سعی در بیرون کردن اختلافات از ذهن شاگردان داشته آنها را در راه رسیدن به کمال انسانی و مراحل بالای عرفان یاری داده است . در مثنوی تکیه بر استفاده از عقل کلی و اهمیت دادن به آن در مکتب عشق و همچننی نفی تقلید و عدم پیروی از نقل است . در تربیت عرفانی مولوی، شخص باید با تقویت بنیه عقلی خود و شناخت عقل جزئی از عقل کلی، به حقیقت دست یابد و راه این کار، دست دادن به پیر و مراد و پیروی تعالیم او و دوری از تقلید بدون تحقیق است .

کلیدواژه‌ها

تربیت عرفانی؛ مثنوی مولوی؛ وحدت وجود؛ تقلید؛ تحقیق