نسبت سنجی توسعه ی انسانی و ثبات سیاسی در ایران

مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی

دوره 13، شماره 53، اسفند 1401، صفحه 146-176   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

وحید فرهادی فر؛ ایرج رنجبر^*

گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی کرمانشاه

چکیده

نسبت‌ سنجی « توسعه انسانی » و « ثبات سیاسی » در ایران بعد از انقلاب ، ‌ مساله ‌اصلی ‌این‌ مقاله ‌را تشکیل می­ د­هد. در ادبیات‌ توسعه ، عموما ً از ثبات‌ سیاسی به ‌عنوان متغیری مستقل ‌و پیش­ شرط‌ برای گذار به‌ توسعه ‌در ابعاد مختلف‌ یاد می­شود. به‌ زعم‌ نگارندگان ‌این‌ مقاله ،گرچه توسعه‌ فرایندی چند بعدی‌ و دیالکتیک است ، با این‌حال ، به ‌تأسی از چارچوب نظریِ سن‌آمارتیاسن توسعه جز با محوریتِ « انسان » و برای « انسان » متحقق نخواهد شد. ازاین­رو ، « ثبات سیاسی » درجایگاه متغیری میانجی قرار میگیرد ؛ بدین‌معنی ، ثبات سیاسی درگرو تحقق‌ « توسعه­ ی‌انسانی» وتوسعه ‌وابسته­ ی به نهادمندی ‌و تعمیق ‌ثبات‌ درساختِ سیاسی ‌یک‌ جامعه و انتقال مسالمت­ آمیز مناصب‌ درچارچوبی مبتنی بر رضایت عمومی است. یافته­ های ‌تحقیق‌ حاکی از این است که ‌مانع‌ اصلیِ گذار به توسعه­­ی ‌همه­ جانبه در ایرانِ بعد از انقلاب شکنندگی ثبات سیاسی ‌به ویژه در ساحت‌ ذهنی زیست-جهانِ‌ایرانی می­باشد و تحقق‌ ثبات سیاسی و پایداری آن وابسته­ ی به ‌توزیع‌ منابع به سود توانمندی و «توسعه ­ی انسانی» است. اطلاعات ‌لازم ‌برای ‌سنجش‌ فرضیه ‌از طریق ‌روش‌ اسنادی «گردآوری» و اطلاعات ‌گردآوری‌ شده‌ با استفاده ‌از روش‌ تحلیل و تفسیری مورد‌ «داوری» قرار گرفته است.

کلیدواژه‌ها

توسعه؛ توسعه انسانی؛ سرمایه اجتماعی؛ عدالت اجتماعی

مراجع