بررسی همسویی رفتار سیاسی دولت روحانی با سازوکارهای گروه بین المللی بحران

فصلنامه مطالعات روابط بین الملل

دوره 15، شماره 4 - شماره پیاپی 60، اسفند 1401

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

محمد علی رافت¹؛ پرویز رضا میر لطفی^{* 2}؛ احمدرضا طاهری¹

¹گروه علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، ایران

²استادیار گروه عمومی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان ، عضوهیات علمی مرکز تحقیقات CIRC، زاعدان، ایران

چکیده

با شروع مذاکرات هسته ای دولت روحانی با گروه 1+5 اختلافاتی درباره مسایل مختلف ایجاد شد که علاوه بر دشوار نمودن دستیابی به یک توافق، فرآیند این مذاکرات را نیز طولانی نمود. سازمان های غیردولتی و اندیشکده های بسیاری درباره مذاکرات هسته ای و حل این اختلافات پیشنهاداتی نمودند. گروه بین المللی بحران از جمله این سازمان های غیردولتی بود که توانست با میانجیگری و ارایه توصیه هایی به طرفین، خود را به روند مذاکرات بقبولاند و در مواقع ناکام ماندن مذاکرات توصیه ها و پیشنهاداتی نماید که مورد بررسی و گاهاً مورد پذیرش دولت ها، بخصوص دولت روحانی قرار گیرد. نین روندی در نهایت منجر به توافقنامه برنامه اقدام مشترک (برجام) میان طرفین شد.

این پژوهش با روش توصیفی- تبیینی در پی پاسخ به این پرسش است که آیا در برخی از تصمیمات راهبردی دولت روحانی در حوزه داخلی و خارجی با سازوکارهای گروه بین المللی بحران هماهنگی وجود داشته است؟ منابع پژوهش حاضر بصورت کتابخانه ای جمع آوری شده است.

نتایج نشان می دهد که بین سازوکارها و پیشنهادات ارائه شده توسط گروه بین المللی بحران و برخی از سیاست ها و تصمیمات اتخاذ شده دولت روحانی همخوانی وجود دارد. بطوریکه اصرار بر پذیرش برخی از مفاد برجام مانند کاهش حجم غنی سازی، پذیرش نظارت بازرسان آژانس بر تأسیسات هسته ای، و برخی از پیشنهادات در پسا برجام مانند تصویب اف.ای.تی.اف و یا تبادل زندانیان و ... در راستای توصیه های این گروه به دولت روحانی بوده است.

کلیدواژه‌ها

گروه بین المللی بحران؛ دولت روحانی؛ گروه 1+5؛ مذاکرات هسته ای؛ سازوکارها؛ برجام

مراجع