روانشناسی محیطی، عرصه مشترک معماری و علومرفتاری

پژوهش های کاربردی در علوم رفتاری

دوره 4، شماره 14، اسفند 1391، صفحه 23-44   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

عقیل امامقلی^{* 1}؛ سیمون آیوازیان²؛ علی زاده محمدی³؛ سید غلامرضا اسلامی⁴

¹دانشآموخته دکترای تخصصی معماری،دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

²استادمعماری، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

³دانشیار روانشناسی بالینی، پژوهشکده خانواده، دانشگاه شهید بهشتی

⁴دانشیار معماری، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

چکیده

در قرن معاصرموضوعرابطهانسانومحیطوقابلیتترجمهآنبهزبانطراحیمحیطومعماری،
موردتوجهپژوهشگراناین حوزه از دانشبودهاست.در این راستاشناختانسانوویژگیهایمحیط
زندگیاووچگونگیبرقراریرابطهمیانایندوعاملاهمیت دارد.این مقاله مروری تحلیلی بر دانش
روانشناسی محیطی،رابطهیدوسویهبینمحیطوانسانو همچنین نظریهها و مکاتب این حوزه و
تأثیرکیفیت محیط ساخته شده بر رفتار و روان انسان داشتهاست.در این بررسی مشخص گردیده که
ازتعاملدوحوزه علوم رفتاری و معماری،دانشمیانرشتهای»روانشناسی محیطی«بهتکوینرسیده
ونظریههایطراحیبر پایهنیازهاودرکانسانازمحیطزندگی تدوین گردیده است، لذا می توان
روانشناسی محیطی را عرصه مشترک معماری و علوم رفتاری قلمداد کرد.هدف معماران از پرداختن به
این دانش،تحلیلرابطهانسانومحیطوکاربردآندرطراحی معماریاست.

کلیدواژه‌ها

واژگان کلیدی:انسان؛ روانشناسی محیطی؛ معماری؛ ادراک