اثربخشی درمان یکپارچه توحیدی بر خویشتن‌داری و آسیب‌های اجتماعی دانش‌آموزان دختر مناطق کمتر‌ برخوردار میبد

فصلنامه مهارت های روانشناسی تربیتی

مقاله 1، دوره 13، شماره 4 - شماره پیاپی 52، اسفند 1401، صفحه 1-11   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

سوفیا خانقاهی¹؛ فائزه دهقانی فیروزآبادی²؛ مهلا بهجتی اردکانی³؛ منصوره پورجانب الهی فیروزآبادی^{* 4}

¹استادیار، گروه روانشناسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسلامی، زاهدان، ایران

²کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه پیام نور، مرکز تفت، تفت، ایران.

³کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه پیام نور، مرکز تهران جنوب، تهران، ایران.

⁴دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسلامی، زاهدان، ایران

چکیده

 هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان یکپارچه توحیدی بر خویشتن‌داری و آسیب‌های اجتماعی دانش‌آموزان دختر مناطق کمتر ‌برخوردار میبد بود. پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان دختر مناطق کمتر‌ برخوردار میبد در سال تحصیلی 1400-1401 و با تعداد 370 نفر بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) جایدهی شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌های خویشتن‌داری (علی اکبری دهکردی و همکاران، ۱۳۹۴) و آسیب‌های اجتماعی(آقایی و تیمور تاش، 1389) بود. درمان یکپارچه توحیدی در 12 جلسه 1 ساعته و هرهفته دو جلسه به اعضای گروه آزمایش ارائه شد اما گروه کنترل هیچگونه مداخله‌ای را در طول مدت آزمایش دریافت ننمود. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری و با بهره‌گیری از بسته نرم‌افزاری spss26 و در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که درمان یکپارچه توحیدی بر خویشتن‌داری و آسیب‌های اجتماعی دانش‌آموزان موثر بوده است (۰01/۰>P). این نتایج کارآمدی درمان یکپارچه توحیدی را در کاهش آسیب‌های اجتماعی و عوامل مرتبط با آن را نشان می‌دهد و با توجه به همسویی آن با فرهنگ ایرانی- اسلامی می‌تواند در مراکز آموزشی و درمانی استفاده شود.

کلیدواژه‌ها

درمان یکپارچه توحیدی؛ خویشتن‌داری؛ آسیب‌های اجتماعی؛ دانش‌آموزان دختر؛ مناطق کمتر ‌برخوردار

مراجع