جلوه‌هایی از بهره‌گیری مضامین ومفاهیم عرفانی درکتب فارسی عمومی

عرفان اسلامی

مقاله 11، دوره 20، شماره 76، خرداد 1402، صفحه 211-228   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.2234/erfan.2023.703032

نویسندگان

سمیرا شیخ علیا لواسانی¹؛ علیرضا صالحی^{* 2}؛ محمد نوریان³

¹دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی، واحدتهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران.

²استادیارگروه زبان وادبیات فارسی، واحدتهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران،ایران. نویسندۀ مسئول: [e-mail]

³دانشیار گروه زبان وادبیات فارسی، واحدتهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران،ایران.

چکیده

درس فارسی عمومی ازجمله دروس مهمی است که نقش ­بسزایی در افزایش دانش ادبی و مهارت­های زبانی و نگارشی و نیز آشنایی دانشجویان با مفاخر بزرگ فرهنگی و ادبی کشور دارد و براساس اهمیت وضرورت توجه به آن، با رویکردهای مختلف نقد و پژوهش وتحلیل­های مختلفی بر فرم، ساختار، موضوع، مضمون و محتوای آن صورت­گرفته­است. نگارندگان دراین جستار، با روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی جلوه­هایی از بهره­گیری از مضامین و مفاهیم عرفانی در چند کتب فارسی عمومی می­پردازد تا نشان­دهند چه اندازه در این موضوع به اهداف برنامه­ریزی درسی نزدیک شده و چه تاثیری درآموزش فرهنگ و ادبیات فارسی دارد. نتایج نشان­می­دهد مضامین عرفانی (اعم از نظم ونثر) علاوه بر اینکه چاشنی زیبا و جذابی به­لحاظ هنری در درس فارسی عمومی دارد، به­لحاظ عاطفی و تلطیف افکار و تزکیه نفس، بر روح و روان مخاطبان تأثیری مثبت داشته و مدرس آن را در رسیدن به اهداف عالیه آموزش زبان و ادب فارسی و گستردگی اندیشه مخاطبان و معرفی بزرگان فرهنگ وادبیات وعرفان ایرانی واسلامی، یاری­خواهدکرد.

کلیدواژه‌ها

فارسی عمومی؛ عرفان؛ محتوا؛ برنامه‌ریزی درسی

مراجع