کنایه عنصری معنی آفرین در خسرو و شیرین فردوسی و نظامی

زیبایی‌شناسی ادبی

دوره 14، شماره 55، تیر 1402، صفحه 57-78   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

برات محمدی^{* 1}؛ پروین فیض الله زاده خویی²

¹دانشگاه آزاد ارومیه

²دانشگاه آزاد اسلامی

چکیده

صور بلاغی از عناصر مهم معناسازی هستند که علاوه بر کارکردهای زبانی در پی‌آیند معنا تأثیر شگرفی دارند. فردوسی و نظامی چنان بافتی استوار از لفظ و معنی در هم تنیده‌اند که از یک سوی در غنای زبانی و از سوی دیگر در تقویت معنی بسیار دارای اهمیّت است. کنایه یکی از صورت‌های بیان پوشیده و اسلوب هنری گفتار است و معمولاً در شعر شاعران از بسامد بالایی برخوردار است که سخن و شعر نظامی و فردوسی نیز از این قاعده مستثنی نیست. هدف از نگارش این مقاله بررسی تطبیقی کنایه در خسرو و شیرین فردوسی و نظامی است. روش تحقیق به صورت توصیفی – کمی است. نتایج نشان می‌دهد که تعداد کنایات در خسرو و شیرین نظامی به مراتب بیشتر از کنایات خسرو و شیرین فردوسی است. کنایه از فعل و مصدر در کار نظامی بیشتر است و فردوسی بیشتر از کنایات اسم و صفت بهره گرفته است. بازتاب و بسامد کنایه‌های رمز، تلویح و تعریض در هر دو اثر کم است. در خسرو و شیرین نظامی این گونه کنایه‌ها تا حدودی به کارگرفته شده ولی در بیان فردوسی اثری از آنها یافت نشد.

کلیدواژه‌ها

Ferdowsi؛ Nezami؛ Khosrow and Shirin؛ irony

سایر فایل های مرتبط با مقاله

کنایه، عنصری معنی آفرین در خسرو و شیرین فردوسی و نظامی.docx

مراجع