ارزیابی تاثیرات راهبردی نشست نقب بر پیمان ابراهیم

فصلنامه مطالعات روابط بین الملل

مقاله 1، دوره 16، شماره 1، خرداد 1402، صفحه 1-19   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

اکبر اشرفی^{* 1}؛ پوریا آقاجانی²؛ محمد توحیدفام³؛ رضا جلالی⁴

¹دانشیار گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران.

²دانشجوی دکتری علوم سیاسی گرایش مسائل ایران، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

³استاد گروه علوم سیاسی-اندیشه سیاسی و مسایل ایران،واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران ،ایران.

⁴استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی دانشکده علوم سیاسی

چکیده

پیمان ابراهیم با هدف عادی­سازی روابط دولت­های عربی با اسرائیل و به ابتکار دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین ایالات متحده آمریکا و به منظور مهار راهبردهای جمهوری اسلامی ایران منعقد شد. مجاورت جغرافیایی جمهوری اسلامی با کشورهای عربی و اسرائیل در هندسه ژئوپلیتیک غرب آسیا،توان و قدرت نظامی جمهوری اسلامی ایران از عوامل امضای پیمان ابراهیم محسوب می‌شود. ضرورت تقویت وتحکیم پیمان ابراهیم زمینه­ای را فراهم کرد که وزیران خارجه چهار کشور مصر، امارات، بحرین و مغرب در نقب در جنوب فلسطین اشغالی گردهم آیند. این نشست به منظور تحکیم و قوام این پیمان،حل اختلافات میان اعضا و همچنین تفاهم برای نیل به بیانیه مشترک بابت چگونگی رفتارهای منطقه­ای جمهوری اسلامی ایران و جلوگیری از نفوذ جمهوری اسلامی فراهم شده است. 
در این مقاله تلاش بر آن است که ضمن تشریح رهیافت نظری در الگوی موازنه تهدید، زمینه­ها و عوامل و همچنین اهداف نشست نقب، تاثیرات راهبردی نشست نقب بر پیمان ابراهیم مورد ارزیابی قرار گیرد. لذا پرسش اصلی عبارت است از این که: نشست نقب چه تاثیری از منظر راهبردی بر پیمان ابراهیم داشته است؟ داده ها و نتایج پژوهش نشان می­دهند که نشست نقب از منظر راهبردی به دنبال قوام و تحکیم پیمان ابراهیم و بازتعریف نظم جدید دولت­های عربی و اسرائیل در مقابله با جمهوری اسلامی ایران در منطقه پر آشوب غرب آسیا است.این پژوهش از روش تحقیق توصیفی تحلیلی بهره گرفته و الگوی نظری موازنه تهدید را به مثابه چارچوب نظری خود انتخاب کرده است.

کلیدواژه‌ها

پیمان ابراهیم؛ اعراب و اسرائیل؛ نشست نقب؛ غرب آسیا؛ جمهوری اسلامی ایران

مراجع