تبیین نقش میانجی گر نگرش شغلی در رابطه بین توانمندسازی و قصد ترک شغل و تلاش خدماتی کارکنان (مطالعه موردی شهرداری رشت)

مطالعات کمی در مدیریت

مقاله 8، دوره 4، شماره 15، اسفند 1392، صفحه 159-174   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

سنجر سلاجقه¹؛ مهرداد گودرزوند چگینی²؛ ثمین یوسفی³

¹دکتری مدیریت دولتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان

²عضو هیأت علمی و دانشیار گروه مدیریت دولتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت

³دانشجوی دکتری مدیریت رفتار سازمانی

چکیده

با توجه به این که سرمایه انسانی مهمترین عامل مزیت رقابتی و محور سازمانها به شمار می رود، فراهم سازی بستر بروز و ظهور قابلیتها و بکارگیری تواناییهای آنان در سازمان اهمیت ویژه ای دارد. از اینرو در سالهای اخیر بسیاری از سازمانها اجرای برنامههای توانمند سازی را بعنوان روشی مناسب برای این منظور تشخیص داده اند. توانمندسازی، با رفتارهای کاری متنوعی از جمله وفاداری به سازمان تا تلاشهای مبتنی بر بصیرت و رفتارهای فرا اجتماعی کارکنان ارتباط دارد همچنین سرعت تغییرات فزاینده در سازمانها منجر ـ شده که مدیران در پی راههایی برای افزایش تعهد سازمانی کارکنان بوده تا از این طریق با حصول اطمینان از تعهد کارکنان و و فاداری آنها به مزیت رقابتی دست یابند. تحقیق حاضر در پی بررسی نقش توانمند سازی بر قصد ترک شغل و تلاش برای ارائه خدمت کارکنان با توجه به نقش میانجی گری نگرش شغلی است و به این منظور از میان کارکنان شهرداری ،رشت تعداد ۳۱۱ نفر با استفاده از جدول مورگان و به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند برای گردآوری دادهها از پرسشنامه و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش معادلات ساختاری SEM و نرم افزار LISREL استفاده شده است. نتایج پژوهش حاکی از وجود رابطه معنی دار بین توانمندسازی و تلاش برای ارائه خدمت کارکنان هم بصورت مستقیم و هم بطور غیر مستقیم از طریق نگرش شغلی بوده و همچنین نتایج نشان میدهد که بین توانمندسازی و تمایل به ترک شغل آنها بطور مستقیم رابطه معنی داری وجود ندارد اما بصورت غیر مستقیم از طریق نگرش شغلی رابطه معنی دار و معکوس وجود دارد

کلیدواژه‌ها

توانمندسازی رضایت شغلی تعهد سازمانی نگرش شغلی قصد ترک شغل؛ تلاش برای ارائه خدمت کارکنان