روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران و هند از منظر سازه انگاران؛فرصت ها و چالش ها

سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 19 مرداد 1402

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/sej.2023.1991066.1552

نویسندگان

سید جواد احمدی¹؛ حسن خداوردی^{* 2}؛ گارینه کشیشیان³

¹دانشجوی دکتری علوم سیاسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

²استادیار، گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

³دانشیار، گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چکیده

روابط ایران و هند بعنوان دو کشور مهم آسیای غربی و جنوبی بعد از انقلاب اسلامی ایران دارای فراز و فرودهای بسیاری بوده است که عواملی همچون سیاست های داخلی هر دو کشور،و تاثیر گذاری نظام بین الملل دراین رابطه سینوسی نقش داشته است. دراین پژوهش سعی میشود با استفاده آثار و منابع کتابخانه ای در دسترس به روش توصیفی-تبیینی، به دنبال پاسخ این سوال باشد که کارگزاران سیاست خارجی ایران و هند چه درکی ازیکدیگرداشته اند؟ فرصت ها و چالش های این رابطه چیست؟ فرضیه پژوهش نشانگراین است که ساختار هویتی برگرفته از انقلاب اسلامی ایران که در حوزه سیاست خارجی به نظم ساختاری–کارگزاری نیز تعمیم یافته در تعارض با نئولیبرالیزم گزینش شده توسط سیاستگذاران خارجی هند و حزب حاکم«BJP» می باشد.لذا این تفاوت در مبانی هویتی و رابطه ساختاری–کارگزاری در نظام داخلی و بین المللی باعث ایجاد چالش ها و فرصت هائی برای هر دو کشور شده است.نتیجه اینکه پس از انقلاب اسلامی و پیوستن ایران به جنبش عدم تعهد،امیدواری زیادی به بهبود روابط بدلیل اشتراکات هویتی ایجادشد.اما پس از پایان جنگ سرد و شیفت پارادایم سیاست خارجی هند ازآرمانگرائی به واقعگرائی،تغییر در مبانی هنجاری-هویتی به حاشیه رفتن حزب کنگره ملی،پیروزی حزب بهاراتیا جاناتا« BJP» نزدیکی به غرب،روابط به سردی گرائید.این پژوهش ازمنظر نظریه سازه انگاری به تحلیل این رابطه پرداخته است.

کلیدواژه‌ها

"؛ دیپلماسی"؛ تعاملات سیاسی امنیتی"؛ سازه انگاری"؛ سیاست خارجی"؛؛ "؛ روابط بین الملل"

مراجع