از حق به شهر تا توسعه پایدارشهری: آموزش و فرهنگ زیربنای خلق شهرهای دوستدار کودک

فصلنامه مطالعات فضا و مکان

مقاله 7، دوره 1، شماره 4، شهریور 1402، صفحه 105-116   

نوع مقاله: مقاله تخصصی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/jsps.2023.1968165.1014

نویسنده

سجاد محمدیارزاده^*

گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

چکیده

اگر به دنبال تحقق توسعه پایدار شهری با تاکید بر احقاق حقوق کودکان در فضاهای شهری هستیم لازم است میان مفهوم حق به شهر هنری لوفور و مفهوم توسعه پایدار شهری ارتباط برقرار نموده تا از طریق این ارتباط و درک صحیح ماهیت مساله برای تحقق شهر دوستدار کودک امکان برنامه ریزی کاربردی محقق گردد. لذا در این مقاله، که به لحاظ روش شناسی ماهیت کیفی داشته، سعی گردیده است با تکیه بر چارچوب نظری و همچنین توصیف و تحلیل تجارب کشورهای موفق - در راستای ایجاد شهر دوستدار کودک - بواسطه استدلال های استقرایی اصول کاربردی در جهت تحقق پذیر نمودن رویکرد شهر دوستدار کودک در شهرهای ایران ارائه گردد. بر همین اساس و طبق این مطالعه چهار اصل بنیادین را برای تحقق پذیر نمودن شهر دوستدار کودک می توان مطرح کرد که آن چهار اصل عبارتند از: برداشتن نگاه تک بعدی به خلق شهر دوستدار کودک و تدوین استراتژیها و برنامه های کاربردی با رویکرد میان رشته ای، توجه به آموزش به عنوان اساس و بنیان توسعه، اولویت قراردادن فرهنگ بومی در خلق شهرهای دوستدار کودک، در نظر گرفتن شهر به عنوان یک لابراتوار آموزشی که کودک در آن هم می آموزد و هم در آن آنچه را آموخته تجربه می کند (هارمونی آموزش و تجربه زیسته).

کلیدواژه‌ها

توسعه پایدار شهری؛ شهر دوستدار کودک؛ آموزش؛ فرهنگ بومی؛ گرافیک محیطی

سایر فایل های مرتبط با مقاله

7- 1014 Yarzadeh Eng. 040602.pdf

مراجع

ابوطالبی احمدی، تقی (1393). شهروند مسئول در شهر سالم (کاربرد نظریه انسان گرایی کارل راجرز در مدیریت شهری. روانشناسی، شهر و زندگی روزمره ، حسن عماری (تدوین)، (ص 187-147). تهران: انتشارات تیسا.  

پاکزاد، جهانشاه (1380). فرهنگ شهری: فرهنگ کارشناسی و فرهنگ مردم. مدیریت شهری، شماره 8، ص 41-32.

تیبالدز، فرانسیس (1383). شهرسازی شهروندگرا (ارتقای عرصه های همگانی در شهرها و محیطهای شهری). ترجمه: محمد احمدی نژاد. تهران: نشر خاک. 

خداوردی، حسن (1387). متدولوژی پژوهش کیفی. ره آورد سیاسی، شماره 21، ص 62-41.

ریاضی، زهرا (1392). تأثیرات رنگ و فرم در گرافیک محیطی مهدکودک. کتاب ماه هنر، شماره 178، ص 49-44.

ستاری، سپیده و اقبالی، پرویز (1393). نقش گرافیک محیطی در فضای آموزشی-تفریحی پارک کودکان. کتاب ماه هنر، شماره 189،ص 45-38.

سیاه پوش، اسحاق (۱۳۹۴). ارزیابی متغیرهای وضعیت توسعه پایدار شهری در شهر اندیمشک و ارائه مدل متناسب. مجله مطالعات توسعه اجتماعی ایران، شماره ۱، ص ۸۲-۶۷.

شاهچراغی، آزاده و بندرآباد، علیرضا (1394). محاط در محیط: کاربرد روانشناسی محیطی در معماری و شهرسازی. تهران: سازمان جهاد دانشگاهی.

شریعت مداری، فاطمه (1397). مهر تا الله : بررسی جایگاه نور و چگونگی تداوم آن در آیینها و ادیان ایران زمین، از باستان تا اسلام امروز. فصلنامه هنر و تمدن شرق، شماره 22، ص 54-49.

صالحی، سودابه (1394). گرافیک محیطی: تعاریف و حوزه های فعالیت. حرفه هنرمند، شماره 55، ص 12-3. 

صدیق اکبری، سحر و نوری، رؤیا (1393). بررسی جایگاه روانشناسی محیط نور و رنگ در طراحی فضاهای درمانی با محوریت کودک؛ نمونه موردی: بیمارستان کودکان مفید. فصلنامه آرمانشهر، اولین ویژه نامه نورپردازی، ص 53-45.

کریمی، ویکتوریا (1385). هنر درمانی (رنگ، فرم و فضا و تأثیرات آن بر گرافیک محیطی بیمارستان کودکان). رهپویه هنر، شماره 1، ص 45-40.

لنارد، سوزان و هنری لنارد (1378). طراحی فضای شهری و زندگی اجتماعی ( مجموعه مقالات سرشت معماری).  ترجمه: رسول مجتبی پور. اصفهان: انتشارات نقش خورشید.

لینچ، کوین ( 1390). تئوری شکل شهر. ترجمه: سید حسین بحرینی. تهران: موسسه انتشارات دانشگاه تهران.

نزهت، بهمن (1388). نماد نور در ادبیات صوفیه. مطالعات عرفانی، شماره 9، ص 184-155.

Corsi, E. (2002). Child Friendly Cities Imitative in Italy. Environment & Urbanization, 14 (2(, 169- 179.

Elliott, J. (1994). An Introduction to Sustainable Development: the Developing World. London: Routledge.

Habitat International Coalition (2020). World Charter for the Right to the City.

      http://hic-gs.org/document.php?pid=2422

Hall, P. (1993). Toward Sustainable, livable and Innovative Cities for 21st Century. In proceedings of the Third Conference of the World Capitals, Tokyo, 22-28. 

Harvey, D. (2009). Social Justice and the City. Athens: University of Georgia Press.

Innes, J. (1996) Planning Through Consensus Building: a New View of the Comprehensive Planning Ideal. Journal of the American Planning Association. 62 (4), 460-473.

Purcell, M. (2013). Possible Worlds: Henri Lefebvre and the Right to the City. Journal of Urban Affairs, 36 (1), 141-154.

Riggio, E. (2002). Child Friendly Cities: Good Governance in the Best Interests of the Child. Environment & Urbanization, 14 (2), 45-58.

United Nations Children’s Fund (2016). Turkey CFC Catalogue/ 2014-2016. https://childfriendlycities.org/turkey/

United Nations Children’s Fund (2018).Child Friendly Cities and Communities Handbook. https://childfriendlycities.org/resources/

United Nations Children’s Fund (2020). Child & Youth Friendly Community Initiative: Achievement of Municipalities in 2019 (Ukraine’s Monitoring Report).

      https://childfriendlycities.org/ukraine