تأثیر روش و دیدگاه کلامی امام فخر رازی و آیت‌الله جوادی آملی در اتخاذ معنای مفردات الفاظ قرآن

اندیشه های فلسفی و کلامی

دوره 3، شماره 5، مرداد 1402، صفحه 157-178   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

معصومه سلطان میرجلیلی¹؛ محمدرضا امین^{* 2}

¹طلبه سطح 4(حوزه علمیه رفیعة المصطفی تهران) - مدرس حوزه های علمیه خواهران -

²استادیار موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی

چکیده

دانش مفردات متکی به مباحث نظری، همچون آشنایی با منابع مفردات قرآن و کتاب‌های لغت، مباحث اشتقاق، ترادف، اشتراک لفظی و معنوی، اضداد و... است و نیاز مفسر به دانش مفردات، جهت کشف معنای مقصود بر کسی پوشیده نیست؛ زیرا بدون فهم واژگان آیات الهی که به‌مثابه جزء در برابر کل است، دریافت فهم و عمل به دستورات الهی ممکن نیست. یکی از عناصر مهم در کشف مراد و مقصد الهی از آیات قرآن، مفردات الفاظ آن است. در تفسیر مفسران جهت کشف مراد الهی از آیات، ضوابطی وجود دارد و جستجوی معنای واژگان با پیروی از ضوابط‌شان مقدور است. ضوابط اتخاذی تفسیری مفسران یکسان نیست. در این مقاله با جستجو در دو تفسیر تسنیم و مفاتیح‌الغیب (التفسیر الکبیر) نشان خواهیم داد که این ضوابط در کنار سایر عوامل، مفسر را به دریافت خاصی از مفردات قرآنی سوق می‌دهد به‌طوری که در یک آیه، مسیر مفسر از دیگری جدا می‌گردد. وجود کنایات یا عدم آن، حمل الفاظ قرآن بر حقیقت و... از جمله ضوابطی است که قبول یا رد آن در انتخاب معنای واژگان قرآن دخیل است. همه‌ی ضوابط از مذهب و دیدگاه کلامی مفسر تأثیر گرفته است. با جستجوی کتابخانه‌ای انجام شده، نمونه بررسی‌های واژگان «أب»، «إحصان»، «غُلف»، «مذبذبین» و «خلود»، نشان از تأثیر دیدگاه کلامی دو مفسر امام فخر رازی و آیت‌الله جوادی آملی در اتخاذ معنای این کلمات دارد.
 

کلیدواژه‌ها

مفردات قرآن؛ ضوابط تفسیری مفسران؛ تسنیم؛ التفسیر الکبیر؛ دیدگاه کلامی