کارکرد گفتمانی هنر عمومی در خلق فضا و تولید معنا با تکیه بر دیدگاه میشل فوکو مطالعه موردی " تجربه‌های هنر عمومی در ایران دهه 1380"

نقش مایه

دوره 1، شماره 4، دی 1401، صفحه 5-10

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

معصومه صمدی رازلیقی^*

عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، ایران، تهران

چکیده

هنر عمومی در فضای عمومی، برای عموم ومتأثر از گفتمان‌های رایج اجتماعی و سیاسی و فرهنگی تولید می‌شود. سیاست­گذاران فرهنگی برای دموکراتیزه کردن فرهنگ، هنرمندان را به فضای عمومی فرا‌خواندند تا زبان دشوار خود در فهم هنر را به مردم بیاموزند. هنر عمومی همواره در پیوند با سیاست است، در ایران نیز هنر عمومی از سوی قدرت‌ها با نیات سیاسی مورد استفاده قرار گرفته­ اند. پژوهش حاضر براساس نظریه­ قدرت فوکو به رابطه میان جریان­های قدرت و گفتمان­های غالب با هنر عمومی، در دهه­1380 پرداخته است. سؤال مرکزی پژوهش به بررسی زمینه، علت و بستر شکل­ گیری هنر عمومی در این  دهه می‌پردازد. روش ­شناسی پژوهش کیفی بوده و بر پایه­ رویکرد زمینه­ ای (گراندد تئوری) است. نتایج به‌دست آمده نشان می­دهد که چگونه در دهه­ 1380گفتمان اصلاح­ طلبی با دال مرکزی مردم­گرایی، تبدیل به گفتمان مسلط سیاسی می­شود. در این میان رویدادهای هنری ازجمله هنرهای عمومی دستخوش تغییر و تحولاتی شد.

کلیدواژه‌ها

هنر عمومی؛ نهادهای قدرت؛ گفتمان‌های سیاسی؛ دهه 1380؛ میشل فوکو

مراجع