نقش اقامتگاه های بوم‌گردی در توسعه و رونق گردشگری غذا در ایران(مطالعه موردی:ماسوله در استان گیلان)

فصلنامه جغرافیایی فضای گردشگری

دوره 12، شماره 47، شهریور 1402، صفحه 19-34   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

معصومه فتوحی گلریز¹؛ مریم ایلانلو^{* 2}؛ علی اصغر قاسمی فیروزآبادی³

¹دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه جغرافیا، واحد الکترونیکی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

²گروه جغرافیا، واحد ماهشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ماهشهر، ایران

³گروه محیط زیست، دانشکده محیط زیست، واحد میبد، دانشگاه آزاد اسلامی، میبد، ایران

چکیده

 مکان‌هایی چون اقامتگاه‌های بوم‌گردی و سنتی در بافت تاریخی شهرهای ایران، ازجمله ظرفیت‌های تازه گردشگری برای انتقال میراث فرهنگ غذا هستند. این مکان‌ها در انتقال تجربه فرهنگی بومی نقش مهمی ایفا می‌کنند و ارائه خدمات گردشگری در آنها برای دست‌یابی به این هدف، به شرایط و ضوابط ویژه‌ای نیاز دارد. خدمات ارائه غذا ازجمله مهمترین این خدمات است که از سوی نهاد‌های ذیربط برای آن ضوابط و ویژگی‌های معینی طراحی نشده است. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر اقامتگاه‌های بوم‌گردی بر روی گردشگری غذا در شهر ماسوله می‌باشد. از این رو، در این پژوهش از مجموعه‌ای از روشهای گردآوری اطلاعات که هدف آن‌ها توصیف و تحلیل بوده، بهره برده شده است. پرسشنامه محقق ساخته مبتنی بر پژوهش‌های پیشین در دو بخش طراحی شد. بخش اول سؤالات جمعیت شناختی پاسخگویان از قبیل: سن و جنس و تحصیلات و... را در بر می‌گرفت. بخش دوم و اصلی پرسشنامه به سؤالاتی مبتنی بر شاخصهای اصلی (در طیف پنج گزینه‌ای لیکرت) اختصاص یافت. با استفاده از تکنیک دیمیتل به بررسی مدل مفهومی تحقیق پرداخته شده است. آزمون همبستگی شاخص‌ها با یکدیگر نشان می‌دهد بین کمیت اقامت‌گاه‌ها بوم‌گردی و کیفیت اقامت‌گاه‌های بوم‌گردی رابطه منفی وجود دارد. بین کمیت اقامت‌گاه‌ها بوم‌گردی و توسعه گردشگری غذا رابطه مثبت 004/0 با ضریب 005/0 برقرار است. بین کیفیت اقامت‌گاه‌های بوم‌گردی و توسعه گردشگری نیز رابطه مثبت 145/0 با ضریب 000/0 وجود دارد.

کلیدواژه‌ها

گردشگری؛ غذا؛ اقامتگاه‌ بوم‌گردی؛ ماسوله

مراجع