ضرورت سجده ملائکه بر آدم علیه السلام از منظر قرآن و عرفان با تاکید بر آراء امام خمینی (ره)

نامه الهیات

دوره 16، شماره 62، فروردین 1402   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

الهام سیـاحی¹؛ مریم بختیار^{* 2}؛ فرج الله براتـی³

¹گروه عرفان اسلامی و اندیشه امام خمینی (ره)، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.

²گروه عرفان اسلامی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.

³استادیار گروه عرفان، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران.

چکیده

از موضوعات کلامی مورد بحث بین اندیشمندان اسلامی؛ موضوع سجده ملائکه بر حضرت آدم(ع) است. لذا بحث از «ضرورت سجده ملائکه بر آدم(ع)» از موضوعات مهم و لازم معرفتی است. سجده زیباترین حالت و باشکوه ترین و خاضع ترین جلوه عبادت در مقابل حضرت احدیت است و بندگان در حالت سجود، از هر حال دیگری به حضرت حق نزدیک ترند. ما معتقدیم سجده براى غیر ذات مقدس خداوند جایز نیست، زیرا سجده نهایت خضوع و مصداق بارز عبودیت، مخصوص واحد یکتاست. با توجه به این که قرآن کتاب هدایت است، فهم درست آیات الهی در میزان هدایت انسان موثر است، در نتیجه بررسی آیات مربوط به سجده ملائکه بسیار مهم است، بنابراین این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی، به بررسی ضرورت و علت سجده ملائکه برآدم(ع)، و اشاره به علت تمرد شیطان در اجرای امر الهی می پردازد. سجده‌ ملائکه براى آدم(ع)، به تفسیر مفسران؛ به معناى پرستش نیست، بلکه برای احترام و تعظیم و تکریم آدم(ع) بوده است، و چون این امر به دستور خداوند بوده است، اجرای فرمان آن، به مثابه پرستش خداوند است، و سجده شُکری، براى خلقت چنین موجود شگرفی به نام آدم.

کلیدواژه‌ها

ملائکه؛ سجده؛ آدم؛ قرآن؛ عرفان و امام خمینی (ره)

مراجع