قلمرو آزادی اراده در قراردادهای استخدامی فوتبال در پرتو مقررات داخلی و فیفا

تحقیقات حقوقی بین المللی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 22 آذر 1402

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/alr.2023.1995588.2632

نویسندگان

مصطفی سلیمانی بابادی¹؛ محمد صادقی^{* 2}؛ سید مهدی میرداداشی³

¹دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم

²استادیار دانشگاه حضرت معصومه قم

³دانشیار گروه حقوق خصوصی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم

چکیده

زمینه و هدف: آزادی اراده در قراردادهای فوتبال به مانند دیگر قراردادهایی که ماهیت خاص دارد به صورت مطلق نیست و علاوه بر قواعد عام محدود کننده، فیفا نیز محدودیت های برای این گونه قراردادها وضع کرده است. بر این اساس در این مقاله به بررسی این امر می پردازیم که اراده طرفین در قراردادهای استخدامی فوتبال از چه جایگاهی برخوردار است؟

روش: پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است.

یافته ها و نتایج: شروط پیش بینی شده در قراردادهای فوتبالی را نباید صرفاً عملی تشریفاتی محسوب کرد؛ بلکه این شروط جزو شروط اساسی و بنیادین بوده و هدف از درج آن، ایجاد تعادل قراردادی بدون دخالت فیفا یا فدراسیون فوتبال است. در صورتی که مقررات فیفا با قواعد آمره کشور مخالفت پیدا نماید قاضی می تواند با استناد به قواعد آمره و یا قوانین مربوط به نظم عمومی از اجرای آن خودداری کند البته مشکل اصلی آنجاست که قراردادهای فوتبال از مکانیسم خود اجرایی برخوردار بوده و اختلافات حاصله مرتبط با آن در مرجع اختصاصی، حل و فصل می گردد و اصولاً این گونه دعاوی در صلاحیت محاکم عمومی نمی باشد. رویکرد کلی این است که هر قاعده یا مقرره خاص نتواند اراده طرفین قرارداد را محدود نماید و اصل حاکمیت اراده در قراردادهای فوتبال نیز به مانند قواعد عمومی حاکم بر قراردادها از سوی طرفین به عنوان اصل بنیادین مرعی گردد. بنابراین، موارد محدود کننده اراده طرفین در قراردادهای فوتبال؛ قواعد امری فیفا، قواعد و مقررات آمره کشور و شروط یکطرفه برخلاف حسن نیت قراردادی می باشد.

کلیدواژه‌ها

حدود آزادی اراده؛ مقررات فدراسیون؛ مقررات فیفا؛ قراردادهای فوتبال؛ آزادی قراردادی

مراجع