سازوکارهای حاکم بر مدیریت دادرسی‏ های موازی در محاکم تجاری بین ‏الملل

فصلنامه مطالعات میان رشته ای فقه

دوره 4، شماره2(پیاپی 14)، فروردین 1403، صفحه 105-129   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

زهره صفوی همامی¹؛ موسی موسوی زنوز^{* 2}؛ سید باقر میر عباسی³

¹دانشجوی دکتری تخصصی، گروه حقوق، واحد امارات، دانشگاه آزاد اسلامی، دبی، امارات متحده عربی. [e-mail]

²استادیار موسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی؛ استاد مدعو گروه حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد امارات متحده عربی. (نویسنده مسئول و استاد راهنما)، [e-mail]

³دانشیار، استاد مدعو گروه حقوق واحد امارات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران، دبی، امارات متحده عربی (استاد مشاور). [e-mail]

چکیده

هدف نهایی داوری فقط هنگامی برآورده می‏شود که این روند سرانجام بتواند اختلاف طرفین را حل ‏وفصل کند. از این‏رو انتهای روند دادرسی به واسطه داوری باید الزاماً به معنای پایان اختلاف میان اصحاب دعوی باشد. تعارض در اجرای رای داور امکان دارد علاوه بر آنکه مزایای حل و فصل اختلاف به شیوه مسالمت‏آمیز را از میان بردارد ممکن است به پیچیدگی بیشتر روند دادرسی و حل اختلاف منجر گردد. در مجموع از طریق اعمال اصولی همانند اعتبار امر پایان یافته، ادغام، دعوای مطروحه، بندهای انتخاب برگشت‏ناپذیر، بندهای انکار منافع، تعلیق روند دادرسی، تا حدودی می‏توان از وقوع دادرسی ‏های موازی و نتیجتاً تعارض احکام پیشگیری کرد؛ و در صورتی که تعارض رخ داد، از آن جایی که شناسایی و اجرای احکام داوری خارجی در قلمرو و حاکمیت آیین دادرسی کشور محل اجرا می‏باشد، با توجه به نظام حقوقی آن کشور با حکم برخورد می‏شود. بنابراین باید قوانین و رویه ‏ها به شکل واحد و پیشگیرانه تدابیری بیندیشند که از این چالش پرهیز شود و اصحاب دعوی به گونه ‏ای آسان‏تر از دادرسی و تشریفات آن به مقصود غایی برسند. همچنین با انعقاد معاهدات بین‏ المللی و ایجاد رویه ‏های یکسان‏ ساز در قلمرو داوری تجاری بین‏ الملل، می‏توان به یافتن راه حلی برای حل معضل امید داشت. در این نوشتار، نویسندگان به گونه‏ ای توصیفی تحلیلی به تبیین موضوع اشاره خواهند کرد.

کلیدواژه‌ها

شناسایی؛ اجرا؛ حکم؛ احکام؛ داوری خارجی؛ داوری موازی

مراجع