الگوی ساختاری رابطه بین آسیب‌های دوران کودکی و صمیمیت جنسی با نقش میانجی شفقت به خود در زنان متاهل

پژوهش های کاربردی در علوم رفتاری

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 27 دی 1402

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/sbq.2024.709228

نویسندگان

فرشته میرزایی¹؛ صاحبه بریمانی²؛ فاطمه زارع³؛ سمانه فراهانی^{* 4}

¹دکترای روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران

²دکترای روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گرگان، ایران.

³روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد یزد، یزد، ایران

⁴دانشجوی دکترای روانشناسی خانواده و سلامت جنسی، گروه روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران

چکیده

چکیده
حس انسجام می‌تواند عملکرد فردی و شغلی پرستاران را تحت تاثیر قرار دهد و شناسایی بررسی عوامل دخیل در آن حایز اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی شفقت به خود در ارتباط بین آسیب‌های دوران کودکی و صمیمیت جنسی در زنان متاهل انجام شد. مطالعه حاضر، توصیفی-همبستگی و از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان متاهل شهر تهران و شهرستان ساری بود که از بین آنها، 196 نفر به صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل فرم کوتاه پرسشنامة ترومای دوران کودکی، مقیاس شفقت خود و پرسشنامه صمیمیت جنسی بود. نتایج پژوهش نشان داد که صمیمیت جنسی با آسیب‌های دوران کودکی (44/0-) دارای رابطه منفی و با شفقت به خود (25/0) دارای رابطه مثبت معنادار در سطح 01/0 است. همچنین شفقت به خود در رابطه بین آسیب‌های دوران کودکی و صمیمیت جنسی در زنان متاهل دارای نقش میانجی بود (۰01/0≥P). بر این اساس در رابطه بین آسیب‌های دوران کودکی و صمیمیت جنسی در زنان متاهل، شفقت به خود دارای نقش میانجی بود. بنابراین در زنان متاهل، آسیب‌های دوران کودکی از طریق اثر بر شفقت به خود می‌تواند به کاهش صمیمیت جنسی منجر شود.
واژگان کلیدی: ترومای دوران کودکی، متاهل، شفقت خود، صمیمیت جنسی

مراجع