تحلیل ورزش، حل منازعه و بازیگران؛ مقدمه‌ای بر دیپلماسی ورزشی

فصلنامه علمی تحقیقات سیاسی و بین المللی

دوره 15، شماره 56، آذر 1402، صفحه 15-30   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/pir.2024.1990546.3650

نویسندگان

مسعود جعفری نژاد¹؛ امیررضا امامی^{* 2}؛ امیر باقرزاده چونقرالو³؛ ریحان اِرتُرک⁴

¹دانشیار، گروه علوم سیاسی واحد خوراسگان، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان

²کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل، گروه حقوق و علوم سیاسی ، دانشکده حقوق و علوم سیاسی ، دانشگاه یزد، یزد، ایران.

³دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی، گروه حقوق و علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی و علوم اجتماعی، دانشگاه یزد، یزد، ایران

⁴دانشجوی کارشناسی علوم سیاسی و روابط بین الملل، گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، دانشکده اقتصاد و علوم اداری، دانشگاه اینونو،

چکیده

علیرغم شناخت روزافزون دیپلماسی ورزشی، درک جامع‌تری از تأثیر واقعی آن بر حل منازعه احساس می‌شود. این مطالعه به دنبال پرداختن به شکاف فعلی در ادبیات، با ارائه کاوشی ظریف در مورد نقش دیپلماسی ورزشی در چارچوب «ورزش و حل منازعه» است. سوال اصلی عبارتنداز: «نقش دیپلماسی ورزشی در جهت حل منازعه برای بازیگران دولتی و غیردولتی چیست؟». فرضیه آن است که استقرار استراتژیک دیپلماسی ورزشی به عنوان یک ابزار موثر در ایجاد ارتباطات و تقویت گفتگو، در بستر حل منازعه بین طرف‌های درگیر عمل می‌کند. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که بازیگران دولتی نیز به جهت تحقق اهداف سیاست خارجی خود، از دیپلماسی ورزشی استفاده نموده تا که منافع مستقیم یا غیر مستقیم خود را تامین نمایند. در واقع برای دولت‌ها، همیشه بعد از بقا و امنیت ورزش در رتبه دوم قرار می‌گیرد و بازیگران غیردولتی نیز که غالباً به‌عنوان میانجی و با هدف ایجاد و ترویج صلح تأسیس شده‌اند، از دیپلماسی ورزشی در جهت رفع اصطکاک و حل منازعه بین بازیگران دولتی و غیر دولتی، ایجاد ثبات و تقویت صلح و نهایتا تامین امنیت انسانی، استفاده می‌نمایند. روش پژوهش کیفی، مبتنی بر توصیف- تحلیل، بوده و گردآوری داده‌ها از طریق منابع کتابخانه‌ای و مجازی صورت گرفته است.

کلیدواژه‌ها

دیپلماسی ورزشی؛ حل منازعه؛ بازیگران دولتی؛ بازیگران غیردولتی ورزشی؛ صلح

مراجع

-خبیری، محمد و فتاحی زاده، ابوذر (1398). «دیپلماسی ورزشی: ایجاب و تحدید یک مفهوم راهبردی سیاسی»، مطالعات راهبردی ورزش و جوانان، 18(43)، 164-143.

-زرگر، افشین (1394). «ورزش و روابط بین‌الملل؛ جنبه‌های مفهومی و تئوریک»، فصلنامه تخصصی علوم‌سیاسی، 11(31)، 48-7.

-ساروخانی، باقر (1381)، «روش‌های تحقیق در علوم اجتماعی»، تهران: پژوهشگاه علوم‌انسانی و مطالعات فرهنگی.

-شاهرضایی، فاطمه و شیرزادی، رضا (1397). «ورزش، سیاست و روابط بین‌الملل»، فصلنامه مطالعات بین‌المللی، 15(3)، 152-117.

-صباغیان، علی (1394). «دیپلماسی ورزشی»، مطالعات فرهنگ و ارتباطات، 16(31)، 151-131.

-عابدی، احمد و شواخی، علیرضا (1388)، «مقایسه روش‌شناسی پژوهش کمی و کیفی در علوم رفتاری»، راهبرد، 19 (54)، 168_154.

-عبدی، کامبیز؛ طالب پور، مهدی و رنجکش، محمدجواد (1398). «تعیین جایگاه صلح بین‌المللی در مدل دیپلماسی ورزشی»، اولین همایش بین‌المللی ورزش و توسعه پایدار، دانشگاه کردستان، ایران.

-عبدی، کامبیز؛ طالب پور، مهدی؛ فولرتون، جیمی و رنجکش، محمدجواد (1397) با عنوان «شناسایی استراتژی‌های تبدیل منابع دیپلماسی ورزشی به برآمدهای مطلوب سیاسی از منظر نخبگان بین‌المللی»، دومین کنفرانس حکمرانی و سیاستگذاری عمومی، تهران.

-مختاری، سودابه و کشیشیان سیرکی، گارینه (1401). «تأثیر قدرت نرم دیپلماسی ورزشی بر روابط ایران و آمریکا: مطالعه موردی دیپلماسی کشتی (1998-2013)»، فصلنامه تحقیقات سیاسی و بین‌المللی، شماره 51 ، صفحات 100 – 89

-موسوی گرگری، سید شیما؛ بنار، نوشین و شفیعی، شهرام، (1401). «نقش دیپلماسی ورزشی در ارتقای تعاملات بین المللی(نظریه داده بنیاد)»، فصلنامه مطالعات مدیریت ورزشی، 14(72)، 146-115.