ترجمه و بررسی دستوری یکی متن غیردینی سغدی ( نامه چهارم سغدی)

گویش‌شناسی و فرهنگ عامّه

دوره 1، شماره 2، اسفند 1402، صفحه 85-100   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

سعید نظری^*

دانشگاه ازاد سنندج

چکیده

سغد نام باستانی منطقه‌ای اطراف در بدخشان در ماورالنهر بود. مرکز این منطقه، شهر سمرقند است‏. مردم سغد در زمان ساسانیان به دلیل فعالیت‏شان در بازرگانی، به‏ خصوص تجارت با چین و هند معروف بودند و یکی از قطب‏های اصلی اقتصاد ایران به شمار می‏ آمدند. از این زبان در دورة ایران میانه، آثار بسیاری بر جای مانده که یکی از مهم‏ترین آن‏ها‏، نامه‌‏های کهن سغدی است.  نـــامه‏‌های کهن سغدی به زبان و خط سغدی به سال 1907 میلادی توسط سر اورل استاین در یکی از برج‏‌های نگهبانی دیوار چین بدست آمد. این اسناد شامل پنج نامۀ کامل و چهار تکه پاره شبیه به نامه است. نامه‌های سغدی تحولات سیاسی و اجتماعی مردمان آن روزگار چین را بازگو می‏ کند. نامة چهارم از طرف مردی خطاب به شخصی از اهالی ترفان به نام «نیوا برت» در نهم آذر سال 313 میلادی نوشته شده ‏است.

کلیدواژه‌ها

سغد؛ نامه های کهن سغدی؛ نامه چهارم

مراجع