ساخت، اعتباریابی و رواسازی مقیاس خودتنظیمی پژوهشی در میان دانشجویان تحصیلات تکمیلی

دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 21 اسفند 1402

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30486/jsrp.2021.1916272.2737

نویسندگان

محمد کوهی^{* 1}؛ حسین کارشکی²؛ بهروز مهرام³؛ الهه سیدکابلی⁴

¹کارشناسی ارشد تحقیقات آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد، ایران.

²دانشیار روانشناسی تربیتی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران

³دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد

⁴الهه سید کابلی. کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران.

چکیده

هدف از این پژوهش ساخت و اعتباریابی مقیاس خودتنظیمی پژوهشی بود. روش پژوهش توصیفی همبستگی از نوع روان‌سنجی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد بود که 275 دانشجو به شیوه نمونه‌گیری سهمیه‌ای انتخاب شدند و به مقیاس خودتنظیمی پژوهشی، همچنین برای سنجش روایی واگرا و ملاکی دانشجویان به مقیاس عملکرد پژوهشی و اهمال‌کاری پژوهشی پاسخ دادند. برای ساخت مقیاس از مدل شناختی-اجتماعی (Zimmerman, 2002) استفاده شد. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی به روش مؤلفه‌های اصلی نشان‌دهنده وجود هفت مؤلفه بود که باورهای انگیزشی، مدیریت منابع، نظارت، بازاندیشی، کمک طلبی، خودکارآمدی و آینده‌نگری نام‌گذاری شدند. این هفت مؤلفه 69/54 درصد از واریانس کل را تبیین ‌کردند. نتایج روایی واگرا و ملاکی نشان داد که مقیاس خودتنظیمی پژوهشی دارای روایی مناسبی است. ضریب آلفای کرونباخ نشان دهنده همسانی درونی مناسب مقیاس بود؛ به‌طورکلی نتایج بیانگر آن بود که این مقیاس از ویژگی‌های روان‌سنجی مطلوبی برخوردار است و می‌توان از آن به‌عنوان یک ابزار سودمند برای سنجش خودتنظیمی در پژوهش استفاده کرد.

کلیدواژه‌ها

مقیاس خودتنظیمی پژوهشی؛ دانشجویان تحصیلات تکمیلی؛ اعتباریابی؛ رواسازی

مراجع